Συμπαράσταση και διακριτικότητα στον ασθενή

Όταν κάποιος ή κάποια νοσήσει αλλάζουν άρδην τα δεδομένα. Συμβαίνει ενίοτε κάποιοι φίλοι τότε να απομακρύνονται, το συγγενικό περιβάλλον να αδιαφορεί, οι άνθρωποι να λυπούνται αλλά να μην συμπαραστέκονται. Βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο, ο/η σύντροφος να πέφτει με τα μούτρα στο αγαπημένο πρόσωπο, οι δε γονείς να περιβάλλουν με μεγάλη αγάπη τον/την παθόντα. Τα χρόνια όμως περνούν, η ασθένεια υποχωρεί, σιγά - σιγά όλα ξεχνιούνται. Αυτό όταν συμβαίνει, είναι πολύ καλό για τον ασθενή, αρκεί να μην ξεχνούν ότι κάποτε πέρασε Γολγοθά και η ψυχολογία του επηρεάστηκε. Δεν πρέπει να υπάρχει λύπηση, απλά μια έγνοια για την πορεία της ασθένειας, χωρίς βέβαια να αντιμετωπίζουμε τον άλλο ως άρρωστο. Χρειάζεται, θα έλεγα, μια διακριτική συμπεριφορά, όχι γύρισμα της πλάτης και άντε πάλι από κει που σταματήσαμε. Ο/η ασθενής έχει ανάγκη τον περίγυρο, έχει ανάγκη την ζεστασιά, όχι όμως την λύπηση.