Ήθελα να ξέρω τι τους κοστίζει να ομορφύνουν σταδιακά τον περιβάλλοντα χώρο στα δημόσια νοσοκομαία, πόσο φοβερό είναι τελικά να κάνουν απλά πράγματα...
Ήθελα να ξέρω τι τους κοστίζει να ομορφύνουν σταδιακά τον περιβάλλοντα χώρο στα δημόσια νοσοκομαία, πόσο φοβερό είναι τελικά να κάνουν απλά πράγματα που θα καταπραύνουν την αγωνία τους ασθενούς κατά την παραμονή του σε αυτά. Τι κοινδύλια χριεάζεται ένα βάψιμο, για παράδειγμα, με πολλά χρώματα, ο στολισμός με πίνακες ή τα σχέδια στους τοίχους? Με τον τρόπο αυτό δεν γίνεται μόνο πιο φιλικό το περιβάλλον αλλά οι ασθενείς αισθάνονται ότι επιτέλους τους σέβονται. Στον αντίποδα, βέβαια, είναι η υγρασία, οι πεσμένοι τοίχοι και η απίστευτη ακαταστασία κια δυσοσμία στους διαδρόμους. Πως να μην θεωρούμαστε τριτοκοσμική χώρα? Ποιες οι δικαιολογίες επί τούτου? Και τελικά από ποιο ερέθισμα αισθανόμαστε ”ευρωπαίοι”? Η δημόσια νοσοκομειακή περίθαλψη είναι υπόθεση όλων, αλλά πάνω απ΄όλα της Πολιτείας. Αν και πάλι παραμείνει η κατάσταση ως έχει, η ευθύνη είναι όλη δική τους. έτσι δεν είναι κε Κουρουμπλή? Ας αφήσουν όλοι τις θεωρίες και ας βάλουν πλάτη μήπως και καταφέρουν κάτι.