Μεμψιμοιρούμε και δεν αισιοδοξούμε

Θα το έχει διαπιστώσει ο καθένας μόνος του από τις προσωπικές του εμπειρίες: πάντα στο τέλος φταίει η ”κακή τύχη” και φυσικά πάντα οι άλλοι. Έτσι και εγώ όταν μου πρωτοσυνέβη το πρόβλημα υγείας μου τα έριχνα στους άλλους, στον περίγυρο, τον σύντροφο, τους γνωστούς και φίλους. Με τον καιρό και αφού ησύχασα από τις φοβίες, είδα τα πράγματα πιο καθαρά.

Η αιτία ήταν μέσα μου, ο ίδιος μου ο εαυτός, η απροσεξία και η μανιώδης τάση για προσφορά στους άλλους που δεν έφταιγαν σε τίποτε. Το να διαπιστώσεις μια μέρα ότι είσαι υπεύθυνος για την πορεία σου, σημαίνει ότι βάζεις τα πράγματα στην θέση τους, ότι ωριμάζεις, σκέπτεσαι ψύχραιμα και ομαλά. Δεν σου φταίει όλος ο κόσμος αν πορεύτηκες λανθασμένα, δεν χρωστά σε τίποτε κανείς να πληρώνει τα σπασμένα από τις αποτυχίες σου.

Ο δρόμος είναι μακρύς, οι δυσκολίες πολλές, οι επιλογές όμως περιορισμένες. Αν είχες πάρει τον άλλο δρόμο, θα ήταν καλύτερα? Αν επέμενες για διαφορετικούς στόχους, θα πετύχαινες? Ούτε και αυτό ωφελεί. Σε τελική ανάλυση, ότι έγινε - έγινε. Τώρα πρέπει να δεις τι κάνεις. Πέρασαν πολλά χρόνια. Το πλήρωσες ακόμη και με πρόβλημα υγείας. Η απόφαση είναι και πάλι δική σου. Μην μεμψιμοιρείς και γεμίζεις απαισιοδιοξία. Μην ξανακάνεις, λέω, το ίδιο λάθος.