Η γοητεία της αντίστασης στην ασθένεια

Από μία ηλικία και μετά έρχεται η φθορά. Δεν είναι όπως κάποτε που μετέθετες τις ασθένειες για το μέλλον που σου φαινόταν μακρινό και απρόσιτο. Συμβαίνει συχνά όμως να εμφανίζεται η ασθένεια και εκεί που δεν το περιμένεις, σε νεαρή σχετικά ηλικά. Εκεί χρειάζεται δύναμη και μεγάλη προσπάθεια για να τα βγάλει κανείς πέρα. Το ξέρω, είναι πολύ λυπηρό να απομακρύνεσαι σε νεαρή ηλικία από τις απολαύσεις και την εκτόνωση σε οτιδήποτε αγαπάς. Όμως από προσωπική εμπειρία ένα έχω να πω: υπάρχει μια κρυφή γοητεία και μια υπερηφάνεια όταν αισθάνεσαι ότι τα κατάφερες, ειδικά όταν είσαι νέος και η ασθένεια σου χτύπησε πρόωρα την πόρτα. Η αντίσταση στην φθορά, λέω, που δεν γνωρίζει ηλικία, πρέπει να είναι συνεχής και ακατάπαυστη.

Πάντα υπάρχει η δυνατότητα αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων. Η ασθένεια είναι κάτι σαν απόρροια πραγμάτων που έκανες και δεν σκέφθηκες τις συνέπειες που θα μπορούσες να έχεις. Δεν είναι όμως ο δρόμος κλειστός. Μέσα από κρίσεις ακόμη και πανικό μαθαίνεις να ζεις. Μέσα από την ενασχόληση με την φιλοσοφία και την ψυχανάλυση διδάσκεσαι πράγματα που ποτέ δεν είχες φανταστεί. Η φθορά λοιπόν έρχεται από ένα σημείο και μετά. Το ζήτημα είναι να την αποδέχεσαι αλλά να μην υποκύπτεις σε αυτήν. Αντίσταση και πάλι αντίσταση. Η πιο εκλεπτυσμένη ανθρωποσοφία.