Ασθενής και ανεύρεση διεξόδων

Ως ασθενείς δεν θα πρέπει να εστιάζουμε συνεχώς στο πρόβλημα υγείας μας διότι με αυτό τον τρόπο προκαλούμε τρόπον τινά την ίδια την ασθένεια. Μία κάποια λύση θα ήταν όχι να αδιαφορήσουμε αλλά να το ξεχάσουμε για κάποιο διάστημα. Οι εμμονές με την ασθένεια, το μόνο που κάνουν είναι να την επιδεινώνουν και να προκαλούν υποτροπές. Θέλει μεγάλη προσοχή ο ασθενής και από το περιβάλλον του, καθώς αυτό είναι που του δίνει ή όχι χέρι βοηθείας. Σε τελευταία ανάλυση όμως, μόνοι παραμένουμε στο τέλος γιατί πολύ απλά τα αποκούμπια κάποια στιγμή χάνονται.

Τότε χρειάζεται πολλή ψυχραιμία. Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε δεδομένο στην ζωή ακόμη και την ίδια την ζωή μας. Αυτό πρέπει να μας δίνει δύναμη να ζήσουμε την καθημερινότητα όχι με αντιπαλότητα αλλά αλληλεγγύη και συντροφικότητα.

Τα απλά πράγματα στην ζωή είναι που αλλάζουν άρδην τα δεδομένα. Ο ερχομός ενός παιδιού, η συνεννόηση με τον/την σύντροφό μας, η συμμετοχή μας στα κοινά, η αναζήτηση της γνώσης, το διάβασμα, η μόρφωση, η Παιδεία. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγουμε να γυρίζουμε στα ίδια και στα ίδια, να μοιρολατρούμε και να κυριαρχούμαστε από τον φόβο. Ως ασθενείς, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε άλλες διεξόδους.