Η αξία της επικοινωνίας και της συλλογικότητας για τον ασθενή

O ασθενής πέρα από το πρόβλημά του έχει να αντιμετωπίσει και τον περίγυρο, τους οικείους του, που θα πρέπει να προσέξουν πολύ την συμπεριφορά τους, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία από την στιγμή που δημοσιοποιήσει το πρόβλημά του και κινδυνεύσει να χαρακτηριστεί από μοιρολάτρης μέχρι μεμψίμοιρος.

Δεν είναι και λίγες οι φορές όπου ο ασθενής στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από το βάρος που συνοδεύει την ασθένεια, προσπαθεί να βρει καταφύγιο στους στενούς του φίλους και γνωστούς, ρισκάροντας από ένα σημείο και μετά τα σχόλια και τις συζητήσεις, όχι πάντα με καλό σκοπό. Αιτία είναι ότι κατουσίαν κανείς δεν μπορεί να μπει πραγματικά στην θέση του και να συναισθανθεί τις φοβίες και την ανασφάλειά του.

Λέω πως από ένα σημείο και μετά ο ασθενής είναι μόνος του όσο και αν αυτό τον στενοχωρεί και τον βασανίζει. Η μοναξιά του ασθενή - χωρίς απαραίτητα να είναι μοναχικός - του ”επιβάλλεται” από ένα σημείο και μετά, τον καταδυναστεύει και τον απασχολεί. Υπάρχουν δε περιπτώσεις όπου η απομόνωσή του είναι χαρακτηριστική, σε σημείο όπου χάνει την αυτοπεποίθηση και το θάρρος του για την συνέχεια.

Για τον λόγο αυτό είναι απόλυτα χρήσιμες οι ομάδες αυτοβοήθειας, οι σύλλογοι ασθενών, η καταφυγή σε ανθρώπους που περνούν τα ίδια με μας. Εκεί θα υπάρξει και η ανάλογη ψυχολογική στήριξη αλλά πάνω απ΄ όλα η επικοινωνία μέσω της συλλογικής προσπάθειας. Και όλα αυτά φυσικά χωρίς καμία διάθεση γκετοποίησης.