Ο Άδωνις, το mea culpa και ο μύθος του Χότζα...

Το πρόσφατο "ναυάγιο" με τη συμμετοχή των ασθενών στις τιμές των γενοσήμων φαρμάκων, κατέδειξε τον ρηχό τρόπο με τον οποίο γίνονται σοβαρές παρεμβάσεις στην Ελλάδα.

Ο χώρος του Φαρμάκου είναι περίπλοκος, με πολλά, αντικρουόμενα συμφέροντα και άμεση επίπτωση στα οικονομικά των νοικοκυριών.

Και όμως, με ανεξήγητη βιασύνη, ο ενθουσιώδης υπουργός Υγείας έσπευσε να θεσπίσει ένα μέτρο, το οποίο είχαν αποφύγει να εφαρμόσουν οι προκάτοχοί του.

Φιλοδοξούσε, έτσι, να διορθώσει γρήγορα στρεβλώσεις στις τιμές μεταξύ φαρμάκων εκτός πατέντας (off patent) και αντιγράφων (γενοσήμων), όπως έσπευσε (μάλλον) να εξηγήσει για λογαριασμό του ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων (ΣΦΕΕ). Το προεδρείο του ΣΦΕΕ, έδωσε την εντύπωση πως κάλυψε την παρέμβαση Γεωργιάδη.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η βιασύνη έφερε αντιδράσεις. Πρώτοι, φώναξαν οι φαρμακοποιοί, κάνοντας λόγο για υπερβολική επιβάρυνση των ασθενών, καθώς η ασφαλιστική τιμή έπαψε να είναι ίση με τη λιανική.

Τι σημαίνει αυτό; Πως ο κάθε ασθενής, καλείται να πληρώσει - εκτός από τη συμμετοχή του (15% ή 25%) - και τη διαφορά μεταξύ ασφαλιστικής και λιανικής τιμής, επιβαρυνόμενος ανάλογα. Διαπιστώθηκε, έτσι, πως η άρση της μίας στρέβλωσης έφερε μία νέα, η οποία αφορούσε πολύ περισσότερους...

Ποια ήταν η στρατηγική του υπουργού Υγείας; Αναθεωρήθηκε η αρχική παρέμβαση και δόθηκε "κάτι", για να σωθούν τα προσχήματα.

Το πρώτο βήμα για τον Άδωνι Γεωργιάδη ήταν να γυρίσει στην εποχή του mea culpa (λάθος μου) του Ανδρέα Παπανδρέου. Δέχτηκε πως έκανε λάθος και ευχαρίστησε τους φαρμακοποιούς που φώναξαν.

Στη συνέχεια, έδωσε το "κάτι", που ήταν ο "κόφτης" των 3 ευρώ, χωρίς, όμως, να καλύψει απολύτως τη διαφορά σε βάρος του ασθενή. Στοιχεία που παρουσίασε το iatronet.gr δείχνουν πως πολλά σκευάσματα με διαφορά ασφαλιστικής - λιανικής κάτω από τα 3 ευρώ, έγιναν οριστικά ακριβότερα για τον χρήστη.

Ο Χότζας και ο λύκος...

Η υπόθεση θυμίζει λίγο τον μύθο του Χότζα: η οικογένειά του παραπονέθηκε ότι το σπίτι ήταν μικρό και δεν υπήρχε αρκετός χώρος. Τότε, ο Χότζας έβαλε μέσα όλα τα ζώα και κάθε μέρα αφαιρούσε από ένα, μέχρι που η οικογένεια ένιωσε πως η κατάσταση βελτιώθηκε. Όταν όλα τα ζώα βγήκαν από το σπίτι, όλοι ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι.

Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση με τα γενόσημα. Μειώθηκε λίγο η αυξημένη συμμετοχή και όλοι είναι (μάλλον) ευχαριστημένοι.

Η διαφορά με τον μύθο του Χότζα, είναι πως η κατάσταση δεν επανήλθε σε αυτή που επικρατούσε πριν από τις αλλαγές στις ασφαλιστικές τιμές. Τα περισσότερα γενόσημα κοστίζουν πλέον περισσότερο στον ασθενή, ακόμη και με τον "κόφτη" των 3 ευρώ.

Η περίπτωση αποτελεί "case study" για τον υπουργό Υγείας, ο οποίος έχει παρόμοια ατζέντα και για άλλα θέματα. Μεταξύ αυτών, είναι η μείωση των υποχρεωτικών επιστροφών στα διαγνωστικά κέντρα με "χαράτσι" στον ασθενή 1 - 3 ευρώ ανά εξέταση.

Ο κ. Γεωργιάδης επιδιώκει, προφανώς, να ελαφρύνει τις επιχειρήσεις του χώρου της Υγείας, στέλνοντας τον λογαριασμό στους χρήστες των υπηρεσιών.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν το "σχέδιο Χότζα" θα λειτουργήσει και πάλι ή τη θέση του θα πάρει ο μύθος του βοσκού και του λύκου...

Όπως και να έχει, οι μύθοι δεν μπορούν να λύσουν κρίσιμα θέματα για τον μέσο Έλληνα. Τα οικονομικά του δοκιμάζονται και οι υπηρεσίες Υγείας που λαμβάνει από το Κράτος δεν είναι ανάλογες με τις πληρωμές του: άμεσες (φόροι - εισφορές) και έμμεσες (φακελάκι). Ή μήπως όχι;