Long CoViD και δύσπνοια [μελέτη]

Δεν είναι ακόμη σαφές γιατί μπορεί να εμφανιστεί δύσπνοια λόγω άσκησης μετά από λοίμωξη SARS-CoV-2. Συζητούνται τρεις διαφορετικές υποθέσεις, όπως αναφέρθηκε  σε round table κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της Γερμανικής Πνευμονολογικής Εταιρείας (DGP).

"Με τον όρο long - CoViD εννοούμε συμπτώματα που είναι νέα μετά από μια λοίμωξη του κορωνοϊού, τα οποία δεν μπορούν να εξηγηθούν με τίποτε άλλο εκτός από τη λοίμωξη και τα οποία δυστυχώς επιμένουν", εξήγησε ο Jens Spiesshoefer, ανώτατος ιατρός στο Τμήμα Πνευμονολογίας και Εσωτερικής Εντατικής Θεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο RWTH Aachen. Αυτός είναι ένας πιθανός ορισμός. Επιπλέον, υπάρχει και η χρονική διάσταση, δηλαδή τα συμπτώματα που επιμένουν για τουλάχιστον 3 - 6 μήνες.

Τα κύρια συμπτώματα της long - CoViD περιλαμβάνουν τη δύσπνοια και την κόπωση, ανέφερε ο πνευμονολόγος. Όσον αφορά την ανάπτυξη της δύσπνοιας, υπάρχουν 3 υποθέσεις που του είναι γνωστές. Για παράδειγμα, μπορεί να παίζουν ρόλο οι αλλαγές στη ρύθμιση της αναπνοής ή των αναπνευστικών μυών.

Μια άλλη υπόθεση θεωρεί ότι υπάρχει μια κεντρική αιτία. Ωστόσο, ο Spiesshoefer υπογράμμισε ότι δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία για έναν σαφή μηχανισμό. Η σχετική έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Ωστόσο, η μειωμένη πρόσληψη οξυγόνου ή μια διαταραχή της διάχυσης θα μπορούσε επίσης να είναι μια πιθανή αιτία της δύσπνοιας, συνέχισε. Είναι πιθανό να συμβαίνουν αλλαγές στο πνευμονικό παρέγχυμα μετά από πνευμονία με CoViD.

Σε μια ξεχωριστή μελέτη (American Journal of Respiratory Critical Care Medicine, , μια ομάδα με επικεφαλής τον Spiesshoefer διερεύνησε κατά πόσον η αδυναμία των πνευμονικών μυών, ιδίως του διαφράγματος, θα μπορούσε να αποτελεί αιτία της δύσπνοιας λόγω άσκησης μετά την CoViD σε ορισμένους από τους πάσχοντες.

Οι ερευνητές συμπεριέλαβαν στη μελέτη 50 άτομα που είχαν υποβληθεί σε θεραπεία για CοViD είτε σε κανονικό θάλαμο είτε σε μονάδα εντατικής θεραπείας περίπου ένα χρόνο πριν.

Η διαφραγματική πίεση μετρήθηκε μετά από αυχενική μαγνητική διέγερση των ριζών του φρενικού νεύρου και πραγματοποιήθηκαν και άλλες εξετάσεις για να αποκλειστούν άλλες πιθανές αιτίες της δυσπνοίας από άσκηση.

Διαπιστώθηκε ότι περίπου τα δύο τρίτα των πασχόντων είχαν είτε μέτρια είτε σοβαρή δύσπνοια κατά την άσκηση 15 μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο. Σε σύγκριση με μια υγιή ομάδα ελέγχου που αντιστοιχούσε σε ηλικία, φύλο, δείκτη μάζας σώματος και συννοσηρότητες, η διαφραγματική πίεση ήταν μειωμένη.

Σύμφωνα με τον Spiesshoefer, οι ασθενείς είχαν σημαντική αδυναμία της πνευμονικής μυϊκής καλλιέργειας.

Αυτό ήταν ανεξάρτητο από τη σοβαρότητα της αρχικής λοίμωξης του στεφανιαίου πυρήνα ή από το αν είχε πραγματοποιηθεί αερισμός.

"Φαίνεται ότι εδώ παίζει ρόλο περισσότερο ένας ειδικός για τον ιό μηχανισμός", δήλωσε ο πνευμονολόγος.

Η έκταση της αδυναμίας των πνευμονικών μυών συσχετιζόταν με τη σοβαρότητα της δυσπνοίας λόγω άσκησης.