Ν. Αγγελέτος: Έτσι πολέμησα τον καρκίνο του πνεύμονα

"Lung Cancer survivor" (Επιζών από καρκίνο του πνεύμονα) έγραφε ο τίτλος δίπλα στο όνομά του, στο πρόγραμμα της ημερίδας για την υγεία των πνευμόνων που διοργάνωσε πριν από λίγες μέρες στη Λάρισα ο κοινωφελής οργανισμός FairLife.

Ο συνταξιούχος στρατιωτικός Νικόλαος Αγγελέτος ανέβηκε στο βήμα και απευθυνόμενος στο επιστημονικό ακροατήριο - μεταξύ αυτών και σε θεράποντες γιατρούς του - περιέγραψε με βιωματικό τρόπο τη δυσκολότερη μάχη που έδωσε. Συμπληρώνοντας 3,5 χρόνια "εκτός νόσου και εκτός θεραπείας", μοιράστηκε εμπειρίες και αγωνίες μιας δύσκολης διαδρομής, αφού πρώτα εξομολογήθηκε πως και ο ίδιος προκάλεσε την τύχη του, καπνίζοντας 500.000 τσιγάρα σε 40 χρόνια.

Χρησιμοποιώντας στρατιωτικούς όρους, κατέθεσε το "στρατηγικό πλάνο" του πολέμου του με τον καρκίνο, το οποίο περιλάμβανε αναγνώριση του εχθρού, συμμάχους, όπλα και πυρομαχικά, αλλά κυρίως ψυχή, αισιοδοξία και πίστη για τη νίκη. Ο κ. Αγγελέτος δέχτηκε να μοιραστεί μερικές σκέψεις μιλώντας στο iatronet.gr, και να εκπέμψει πολλαπλά μηνύματα ζωής.

Μισό εκατομμύριο τσιγάρα

Ένας έντονος και επίμονος βήχας, το καλοκαίρι του 2019 οδήγησε τον πρώην στρατιωτικό να αναζητήσει ιατρικό έλεγχο, πρώτα με ακτινογραφία που έδειξε μια ύποπτη σκίαση και στη συνέχεια με αξονική τομογραφία και βρογχοσκόπηση. Οι εξετάσεις ανέδειξαν ένα καρκίνωμα με νευροενδοκρινική διαφοροποίηση, έναν ιδιαίτερα επιθετικό μικροκυτταρικό καρκίνο, με μέγεθος όπως λέει, "σχεδόν όσο ένα πακέτο τσιγάρα".

"Επί 40 χρόνια κάπνιζα δύο πακέτα την ημέρα. Αυτό σημαίνει 500.000 τσιγάρα. Στο γραφείο μου θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει ένα τσιγάρο στο στόμα, ένα ανάμεσα στα δάχτυλα και ένα στο τασάκι…", λέει στο iatronet.gr, αναγνωρίζοντας πως το κάπνισμα ήταν μια από τις αιτίες που νόσησε, σε συνδυασμό με το χρόνιο στρες. 'Είχες άγχος, πίεση, σκάσιμο', που είπε χαρακτηριστικά γιατρός στο Θεαγένειο".

Το σοκ της διάγνωσης έφερε προς στιγμήν σκέψεις ματαίωσης ονείρων, σχεδίων και προοπτικών. "Στην αρχή δεν μπορείς να δεις τα πράγματα με ψυχραιμία. Άλλωστε, δεν ξέρεις, δεν σε έχει προετοιμάσει κάποιος. Μέχρι πρότινος απέφευγες ακόμη και να προφέρεις τη λέξη καρκίνος", σημειώνει. Αφού ξεστόμισε και ο ίδιος το ερώτημα "γιατί σε μένα", αποφάσισε να αντιπαραβάλλει το θάρρος στον φόβο και να δει πώς μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση, υπό τις οδηγίες των θεραπόντων του. Η στρατιωτική του εκπαίδευση τον βοήθησε σε αυτό.

Το "στρατηγικό πλάνο"

Προϋπόθεση για να πολεμήσεις τον εχθρό είναι να τον γνωρίσεις. "Έπρεπε να μάθω τον αντίπαλο, να συλλέξω πληροφορίες, να επικεντρωθώ στα τρωτά του σημεία, να εκμεταλλευτώ τα όπλα μου, και είχα πολλά", ανέφερε. Γνωρίζοντάς τον, αντιλήφθηκε πως έχει να κάνει με έναν εχθρό επικίνδυνο, απρόβλεπτο και με μεγάλη ικανότητα αιφνιδιασμού. "Το παιχνίδι χάνεται συνήθως όταν σε παρασέρνει σε άγνωστο έδαφος, αποδυναμωμένο από την συνεχή πίεση και σου καταφέρει το μοιραίο χτύπημα, σε αποτελειώνει".

Τα κύρια "όπλα" στη μάχη που έδωσε ήταν το άριστο και ενημερωμένο ιατρικό προσωπικό, το οποίο εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Ισχυροί "σύμμαχοι" ήταν οι συγγενείς και φίλοι που στάθηκαν στο πλευρό του. Τα τελευταίου τύπου φάρμακα και θεραπείες ήταν τα "πυρομαχικά" που σε συνδυασμό με τα προηγούμενα θα του έδιναν το στρατηγικό πλεονέκτημα, ενώ το σημαντικότερο πλεονέκτημα που θα τον οδηγούσε στην τελική αντεπίθεση είναι η αισιοδοξία και η πίστη στη νίκη.

"Δεν εξηγείται εύκολα, έρχονται στιγμές που ανακαλύπτεις μέσα σου αποθέματα δύναμης και ψυχραιμίας που σε κάνουν να απορείς και ο ίδιος", τόνισε.

Το θεραπευτικό πλάνο δεν περιλάμβανε επέμβαση, αλλά συνδυασμό ταυτόχρονης χημειοθεραπείας και ακτινοθεραπείας, που έκανε στο Θεαγένειο Θεσσαλονίκης. Ένα χρόνο μετά ακολούθησε ανοσοθεραπεία, ενώ η πνευμονίτιδα που παρουσίασε στις αρχές του 2021 αντιμετωπίστηκε με 7μηνη χορήγηση υψηλών δόσεων κορτιζόνης. Όλο το θεραπευτικό ταξίδι έγινε μέσω πανδημίας, ουσιαστικά σε καθεστώς απομόνωσης.

"Το στοίχημα κερδίζεται μέρα με τη μέρα"

"Τριάμισι χρόνια εκτός νόσου και εκτός θεραπείας. Πολλά; Λίγα; Δεν ξέρω…", ανέφερε ο κ. Αγγελέτος από το βήμα της ημερίδας, προσθέτοντας: "Αυτό που ξέρω είναι ότι το στοίχημα της ζωής κερδίζεται μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Η ζωή δυστυχώς δεν μπορεί να δώσει εγγυήσεις, είναι απρόβλεπτη και μάλλον αβέβαιη. Εκεί που τρέχεις για να τα προλάβεις όλα και η μεγάλη ταχύτητα δεν σου δίνει ιδιαίτερα περιθώρια ελιγμών, βρίσκεσαι καρφωμένος σε έναν τσιμεντένιο τοίχο".

Σε όλη τη διαδικασία, όπως λέει, μετράει η ψυχή, που σε κάνει δυνατό και σε οδηγεί, νικώντας τον φόβο. "Βέβαια, από την άλλη πλευρά, η αλήθεια είναι ότι τα βράδια ταξίδευα πάνω σε ένα σύννεφο αγκαλιά με τα μαξιλάρια μου, προσπαθώντας να ισορροπήσω, να κρατηθώ να μην πέσω, να μην παρασυρθώ και με καταπιεί το σκοτάδι που ήταν γύρω μου", εξομολογήθηκε, συμπληρώνοντας: "Ιδιαίτερα τις μέρες που είχε προηγηθεί ταυτόχρονα χημειοθεραπεία και ακτινοβολία, έπαιρνα φωτιά. Κρύο ντους λοιπόν μέσα στο χειμώνα και μια ιδιαίτερη πικρή γεύση στο στόμα, δηλητήριο. Η λύτρωση ερχόταν σιγά - σιγά με το ξημέρωμα, με το πρώτο φως της ημέρας, που ανακαλύπτεις για ακόμη μια φορά ότι είσαι εδώ, ακούγοντας το τρεχαλητό της μικρής μου Νεφέλης ή το κλάμα του Νικόλα, των εγγονών μου, από το πάνω διαμέρισμα".

Εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του σε γιατρούς, νοσηλευτές, συγγενείς και φίλους που ήταν δίπλα του στις μάχες που έδωσε, παρατήρησε πως πλέον προσπαθεί να ζει κάθε στιγμή και έστειλε το μήνυμα σε όσους νοσούν πως καμία μάχη δεν πάει χαμένη.