Σηψαιμία: Ένας στους τέσσερις επιζώντες έχει μόνιμους περιορισμούς στην καθημερινή ζωή [μελέτη]

Από τους 100 ασθενείς που βγαίνουν ζωντανοί από τη μονάδα εντατικής θεραπείας μετά από σήψη, οι 45 πεθαίνουν τα επόμενα 3 χρόνια. 25 από αυτούς παραμένουν περιορισμένοι στην καθημερινή τους ζωή και μόνο 30 επιτυγχάνουν λειτουργική ανεξαρτησία.

Αυτά ήταν τα ευρήματα της "Μεσογερμανικής Κοόρτης Σήψης", η οποία παρακολούθησε τους ασθενείς μετά την έξοδό τους από 5 νοσοκομεία. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Σήψης στο "Lancet Regional Health - Europe".

Η σήψη είναι μία από τις πιο θανατηφόρες ασθένειες. Μια προηγούμενη ανάλυση της "Mid-German Sepsis Cohort" στο BMJ Open είχε δείξει ότι το 39% των ασθενών πεθαίνουν στην εντατική και το 47% στο νοσοκομείο, ακόμη και σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία ειδικοτήτων.

Αλλά ακόμη και μετά την έξοδο από το νοσοκομείο, ο κίνδυνος δεν έχει τελειώσει, όπως αποκάλυψε πρόσφατη έρευνα σε 753 ασθενείς. Οι ασθενείς ήταν βαριά άρρωστοι με σηψαιμία σε μέση ηλικία 65 ετών: το 76,1 % υπέστη σηπτικό σοκ, το 70,3 % χρειάστηκε μηχανικό αερισμό και το 31,7 % χρειάστηκε θεραπεία νεφρικής υποκατάστασης.

Οι περισσότεροι από τους ασθενείς που πήραν εξιτήριο από το νοσοκομείο ζωντανοί δεν έχουν ανακάμψει πλήρως έκτοτε.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας που παρουσιάστηκαν τώρα από την Carolin Fleischmann-Struzek από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Ιένας και τους συνεργάτες της, το 20,5 % εξακολουθούσε να περιορίζεται σε μία από τις 10 καθημερινές δραστηριότητες που αποτελούν μέρος του δείκτη Barthel ακόμη και μετά από 3 χρόνια.

Μόνο το 32,3 % είχε ανακτήσει τη λειτουργική του ανεξαρτησία. Το υπόλοιπο 47,2 % είχε εν τω μεταξύ πεθάνει - αν και η μελέτη αφήνει ανοιχτό το κατά πόσον ο θάνατος ήταν ύστερη συνέπεια της σήψης.

Συνολικά το 92,1 % των επιζώντων ανέφεραν σωματικά συμπτώματα όταν ερωτήθηκαν 3 χρόνια μετά τη σήψη, με το 91,2 % των συμπτωμάτων αυτών να εμφανίζονται μόνο μετά την έξοδο από το νοσοκομείο.

Τα συχνότερα συμπτώματα ήταν μυϊκή αδυναμία/απώλεια (63,6%), αισθητηριακές διαταραχές του δέρματος (57,6 %) και διαταραχές της βάδισης (51,8 %).

Εκτός από τα σωματικά συμπτώματα, πολλοί ασθενείς ανέφεραν επίσης γνωστικές διαταραχές (63,0 %) ή/και ψυχολογικά προβλήματα (45,5 %). Τέσσερις στους 10 ασθενείς είχαν διαταραχές και στους τρεις τομείς (σωματικό, γνωστικό και ψυχολογικό).

Για την Fleischmann-Struzek, η μελέτη δείχνει ότι σχεδόν όλοι οι ασθενείς υποφέρουν από ψυχολογικές, γνωστικές και/ή σωματικές διαταραχές μετά την έξοδο από το νοσοκομείο.

Ωστόσο, οι περισσότεροι ασθενείς που είχαν επιτύχει λειτουργική ανεξαρτησία ένα έτος μετά από την αρχική έρευνα ήταν σε θέση να διατηρήσουν αυτή την κατάσταση. Η Fleischmann-Struzek θεωρεί ότι αυτό αποτελεί ένα δυναμικό για την έγκαιρη θεραπεία αποκατάστασης και τη μετεγχειρητική φροντίδα.

Αυτό θα μπορούσε να ωφελήσει ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους ασθενείς ή τους ασθενείς με προϋπάρχοντες λειτουργικούς περιορισμούς, οι οποίοι υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες στην καθημερινή ζωή στη μελέτη.

Σύμφωνα με την Fleischmann-Struzek, ένας από τους περιορισμούς της μελέτης είναι ότι διεξήχθη μόνο σε πανεπιστημιακά κέντρα, τα οποία δεν είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτικά όλων των ασθενών με σήψη.

Επιπλέον, μόνο οι μισοί από τους ασθενείς συμμετείχαν στις συνεντεύξεις. Αυτές διεξήχθησαν μέσω τηλεφώνου, μιας και η επιτόπου συνάντηση, η οποία είχε αρχικά προγραμματιστεί, δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί λόγω της πανδημίας.

Πηγές:
Lancet Regional Health - Europe