Διαταραχές πρόσληψης τροφής και ψυχοθεραπεία

‘Το βάρος μου καθορίζει τη ζωή μου, αν καταφέρνω να ελέγξω το βάρος μου έχω την αίσθηση ότι ελέγχω τη ζωή μου, αν φάω έστω και μια φρυγανιά παραπάνω αισθάνομαι άσχημα με τον εαυτό μου, τύψεις και ενοχές, η μαμά μου, μου κρύβει τα τρόφιμα στο σπίτι, φοβάμαι να το αποκαλύψω στους φίλους μου, νιώθω ότι είμαι απαίσια, νιώθω χοντρή, δεν μπορώ να αντέξω τα βλέμματα των άλλων πάνω μου, το παραμικρό τους σχόλιο για την εμφάνισή μου μπορεί να με ‘διαλύσει’, το φαί είναι η παρηγοριά μου στις δύσκολες καταστάσεις, αισθάνομαι προβληματική, αδύναμη, μπερδεμένη, τιμωρώ τον εαυτό μου προκαλώντας εμετό, πρέπει να είμαι όμορφη για τους αρέσω, σε μια ώρα μπορώ να φάω ποσότητα φαγητού με θερμίδες όλης της ημέρας, όταν καταφέρνω να μειώσω το βάρος μου νιώθω μια αίσθηση παντοδυναμίας, μισώ τον εαυτό μου όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, φοβάμαι να βάλω σοκολάτα στο σπίτι μου, φοβάμαι ότι θα παχύνω, μου έχει σταματήσει η περίοδος, δεν μπορώ να αντέξω το άγγιγμα, μου είναι αδύνατο να σταματήσω το υπερφαγικό επεισόδιο, κάνω πολλή γυμναστική αμέσως μετά, δεν έχω αυτοέλεγχο στο τι τρώω, νιώθω κατάθλιψη, κάνω δίαιτα μια ζωή, πέφτω στο φαύλο κύκλο ξανά και ξανά και φαίνεται αδύνατο να ξεφύγω, δ ε ν α ξ ί ζ ω !’.

Τέτοιου είδους σκέψεις και συναισθήματα σχετίζονται με τις διαταραχές πρόσληψης τροφής (ψυχογενής ανορεξία, η ψυχογενής βουλιμία και η ψυχαναγκαστική υπερφαγία).

Προτείνω να δούμε τις διαταραχές πρόσληψης τροφής ως σύμπτωμα, το σύμπτωμα που επιβάλουμε στον εαυτό μας καθώς αδυνατούμε να αντέξουμε, να διαχειριστούμε, να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές αιτίες που θέτουν το φαί και την εξωτερική εμφάνιση εμμονή στη ζωή μας.

Η ψυχοθεραπεία θα μας βοηθήσει ακριβώς σε αυτό, να κοιτάξουμε κατάματα το ποιοι είμαστε, να εξερευνήσουμε τα θέματα και συναισθήματα που κρύβονται κάτω από το πέπλο του φαγητού, να κατευθυνθούμε προς την αντιμετώπισή τους, τη συμφιλίωση, την απελευθέρωση από αυτά.

Όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα παιδί όμορφο, αγνό, που τρέφει αγάπη για τη ζωή.

Αξίζει να το συναντήσεις ξανά, να το αγκαλιάσεις, να το τιμήσεις. Άφησε τις εικόνες και τα είδωλα και ξεκίνα να δώσεις στον ουσιαστικό εαυτό σου την ελπίδα να αναγεννηθεί !

Γιατί, αξίζεις !

Παράδειγμα ψυχοθεραπευτικής δουλειάς στην ομάδα, με τη μέθοδο του ψυχοδράματος

Η Χ., έρχεται φορτισμένη στην ομάδα λέγοντας ότι της ξανασυνέβη υπερφαγικό επεισόδιο μέσα στην εβδομάδα και αυτό τη γέμισε άγχος και ένταση. Της φαίνεται ότι όσο και να προσπαθεί να απαλλαγεί από το πρόβλημά της, ποτέ δεν θα τα καταφέρει, ότι ενώ περνάει μια περίοδο όπου νομίζει ότι έχει καταφέρει να ελέγξει το πρόβλημά της και ότι έχει γίνει καλά, πάντα κάτι γίνεται που τη γυρίζει πίσω στα ίδια και τα ίδια.

Ο θεραπευτής-ψυχοδραματιστής της λέει τότε να φτιάξει στη σκηνή μια εικόνα του εαυτού της, όπως νιώθει τώρα.

Βάζει στη σκηνή τον εαυτό της (χρησιμοποιώντας κάποιο άτομο από την ομάδα που θα παίξει το ρόλο αυτό) και προσθέτει μαξιλάρια στην κοιλιά. Βλέποντας την εικόνα, λέει: ‘Αυτή είναι η εικόνα το πώς νιώθω ότι με βλέπουν οι άλλοι’.

Της λέμε να συμβολίσει και ‘τους άλλους’ στη σκηνή. Βάζει τους άλλους να την κοιτάνε επικριτικά δείχνοντάς την και κλείνοντάς της το οπτικό πεδίο. Βλέποντας αυτήν την εικόνα απ΄ έξω, η Χ. εκφράζει ότι οι άλλοι θα μπορούσαν να περικλείονται στη μητέρα της, καθώς εκείνη την 'επικρίνει μια ζωή’.

Συνεχίζει λέγοντας : ‘Πώς θα γίνει να μπορέσω ξανά να κάνω αυτό που είχα κάνει μια μέρα, πριν από μια σημαντική συνάντηση …που είχα κοιταχτεί στον καθρέφτη και για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάφερα να δω πόσο όμορφη είμαι!’

Φέρνουμε τον καθρέφτη πάνω στη σκηνή (κάποιο μέλος της ομάδας αναπαριστά τον καθρέφτη). Η Χ. μπαίνει στο ρόλο της μπροστά στον καθρέφτη : ‘Νιώθω αδύναμη, άσχημη και χοντρή!’

Στη συνέχεια εκδραματίζεται αυτή η σκηνή, ενώ η Χ. την παρακολουθεί απ’ έξω.

Τότε, ξυπνάει κάτι καινούριο μέσα της, και εκφράζει στην Χ. μπροστά στον καθρέφτη: ‘Γιατί δεν βλέπεις όλα όσα έχεις καταφέρει;’

O συντονιστής την παροτρύνει να της πει όσα έχει καταφέρει. Ξεκινά λοιπόν μια εκδραμάτιση με τον εαυτό της απ΄ έξω και τον εαυτό της με την κοιλιά μπροστά στον καθρέφτη, όπου του θυμίζει τα όσα έχει καταφέρει και επιτύχει στη ζωή της.

Ακούγοντας αυτά, η Χ. από το ρόλο της ως ‘η Χ. μπροστά στον καθρέφτη με κοιλιά’, κάνει τη νέα επιλογή στη ζωή της: πετάει τα μαξιλάρια! Δεν τα θέλει πια στη ζωή της ! Η Χ., από το ρόλο της απ έξω, κοιτά τη Χ. που μόλις πέταξε τα μαξιλάρια με αγάπη και με ένα αίσθημα υποστήριξης και συμπόνιας.

Ο θεραπευτής της λέει να πάει όσο κοντά στη Χ. που πλέον στέκεται χωρίς κοιλιά μπροστά στον καθρέφτη, και η Χ. απ’ έξω πηγαίνει και την αγκαλιάζει σφικτά!

Η Χ. λοιπόν, αρχίζει ήδη να ξανά-ανακαλύπτει και να απελευθερώνει την ικανότητά της να στηρίζει και να αγαπά τον εαυτό της !

Η εκδραμάτιση τελειώνει εκεί, και γίνεται το μοίρασμα της ομάδας, όπου όλα τα μέλη εκφράζουν τα συναισθήματα που βίωσαν κατά τη διάρκεια του δράματος και μέσα από τους ρόλους που ο πρωταγωνιστής τους έβαλε να παίξουν. Έτσι, τους δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουν, τι δούλεψαν οι ίδιοι μέσω της δουλειάς του πρωταγωνιστή (που για εκείνη τη φορά ήταν η Χ.).

Αυτό είναι το πρώτο βήμα! Ύστερα, όπως λέει και ο σοφός Ζορμπάς : χόρεψε και ο χορός θα΄ρθεί !