Καρδιακή ανεπάρκεια: Βλαβερό το κοιλιακό λίπος, ωφέλιμη η άσκηση

Το επιπλέον λίπος στην κοιλιά μπορεί ενδεχομένως να καθιστά περισσότερο πιθανή την καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ η άσκηση μπορεί πιθανόν να βοηθά ασθενείς με την πάθηση. Αυτό είναι το συμπέρασμα από τρεις νέες έρευνες για την καρδιακή ανεπάρκεια.

Η έρευνα για το επιπλέον λίπος στην κοιλιά βασίστηκε σε στοιχεία από τη Σουηδία, όπου οι ερευνητές παρακολούθησαν περισσότερους από 80.000 ανθρώπους για διάστημα έως 7 ετών, για τυχόν εμφάνιση καρδιακής ανεπάρκειας. Οι συμμετέχοντες ανέφεραν το ύψος, το βάρος και την περίμετρο μέσης τους στην έναρξη της έρευνας.

Άνθρωποι με υπερβάλλον βάρος- ιδιαίτερα γύρω από τη μέση- είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρδιακή ανεπάρκεια κατά τη διάρκεια της έρευνας.

Η μεγαλύτερη περίμετρος μέσης φάνηκε να συνδέεται με μεγαλύτερο κίνδυνο καρδιακής ανεπάρκειας στις γυναίκες, ανεξάρτητα από το αν είχαν φυσιολογικό Δείκτη Μάζας Σώματος ή ήταν υπέρβαρες ή παχύσαρκες. Ο Δείκτης Μάζας Σώματος και η περίμετρος μέσης μπορούσαν να προβλέψουν τον κίνδυνο καρδιακής ανεπάρκειας στους άντρες.

Τα ευρήματα για το επιπλέον λίπος στην κοιλιά εμφανίζονται στη διαδικτυακή έκδοση του ‘Circulation: Heart Failure.’

Στο μεταξύ, άλλοι ερευνητές αναφέρουν στο περιοδικό ‘Journal of the American Medical Association’ ότι η άσκηση μπορεί να είναι ασφαλής και αποτελεσματική για ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια.

Οι ενδείξεις προέρχονται από τη μεγαλύτερη έως σήμερα έρευνα για την άσκηση στους ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια.

Στην έρευνα έλαβαν μέρος περισσότεροι από 2.300 ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια. Αξιολογήθηκαν, για να βεβαιωθούν οι ερευνητές ότι ήταν σε θέση να γυμναστούν. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δυο ομάδες. Όλοι έλαβαν τη συνήθη ιατρική φροντίδα για την καρδιακή ανεπάρκεια.

Επιπλέον, μια ομάδα ασθενών έπρεπε να ασκείται τακτικά.

Tα προγράμματα άσκησης περιλάμβαναν περπάτημα ή χρήση διαδρόμου ή στατικού ποδηλάτου τρεις φορές την εβδομάδα, αρχίζοντας με 15 έως 30 λεπτά τη φορά και αυξάνοντας όσο περνούσαν οι μήνες τη διάρκεια και την ένταση.

Υπήρξε επιτήρηση στα 36 πρώτα προγράμματα άσκησης. Στη συνέχεια, έπρεπε να ασκούνται στο σπίτι, χρησιμοποιώντας μόνιτορ για την παρακολούθηση της καρδιάς και στατικά ποδήλατα ή διάδρομο άθλησης που τους παρείχαν οι ερευνητές.

Από τους ασθενείς της άλλης ομάδας δεν ζητήθηκε να ασκούνται.

Οι ασθενείς αυτοί μπορούσαν να ασκούνται αν επιθυμούσαν αλλά δεν έλαβαν εκπαίδευση για την άσκηση ως μέρος της έρευνας. Πολλοί από αυτούς -ποσοστό 55%- δεν ενθουσιάστηκαν που ανήκαν στην ομάδα όσων δεν ασκούνταν και 8% ανέφεραν ότι ασκούνταν τακτικά όσο διήρκεσε η έρευνα.

Όπως σημειώνουν οι ερευνητές, στους οποίους περιλαμβάνεται ο Christopher O'Connor του ερευνητικού Ινστιτούτου Duke στο Durham, η άσκηση γενικά ήταν καλά ανεκτή και ασφαλής. Επιπλέον η άσκηση είχε μέτριο αποτέλεσμα στη μείωση της πιθανότητας θανάτου ή νοσηλείας.

Έχοντας εξαιρέσει ορισμένους ασθενείς υψηλού κινδύνου οι ερευνητές, όσοι ασκούνταν είχαν 11% λιγότερες πιθανότητες θνησιμότητας από οποιαδήποτε αιτία κατά τη διάρκεια της έρευνας και 13% λιγότερες πιθανότητες θνησιμότητας λόγω καρδιαγγειακών νόσων ή ανάγκης νοσηλείας λόγω καρδιακής ανεπάρκειας, μεταμόσχευσης καρδιάς ή εμφύτευσης αντλίας στην καρδιά.

Η ποιότητα ζωής ήταν καλύτερη και η αναπηρία μικρότερη σε όσους ασκούνταν.

Πηγές:
‘Circulation: Heart Failure.’
‘Journal of the American MedicalAssociation’.