Απώλεια ζωής και συνειδητοποίηση φθοράς

Η απώλεια - η οποιαδήποτε απώλεια ανθρώπινης ζωής δίνει το έναυσμα για θυμό και έκρηξη στους οικείους του θανόντος, με το περιβόητο ερώτημα ”γιατί στον δικό μας άνθρωπο?” Μετά τον θυμό έρχεται η συγκατάβαση και η παρηγοριά, η συνειδητοποίηση ότι η θνητότητα της ύπαρξης αφορά τους πάντες. Η εξατομίκευση της ιδέας του θανάτου βλάπτει μάλλον την συλλογική αντιμετώπισή του. Πολλοί πεθαίνουν καθημερινά. Ασθενείς ή μη, υγιείς ή χρόνια πάσχοντες. Το θέμα είναι πως το παίρνει κανείς. Αν απομονώνει την δική του εμπειρία και γυρίζει την πλάτη στους υπόλοιπους. Σε τελική ανάλυση, όλοι μας είμαστε θύματα και υποψήφιοι θανόντες. Είτε τώρα είτε αργότερα. Παρηγοριά είναι μόνο η συνειδητοποίηση της φθοράς κια όχι η ιδέα για μια αιώνια ζωή.