Μήπως πάσχω από το άγχος του τηλεφώνου;

Δεν αρέσει το τηλέφωνο σε όλους εξίσου. Ενώ υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να μιλούν για ώρες στο τηλέφωνο, κάποιοι άλλοι λούζονται με κρύο ιδρώτα και μόνο στην σκέψη ότι το κινητό τους θα χτυπήσει και θα είναι κλήση, όχι μήνυμα.

Επειδή με τα μηνύματα δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα, και είναι η μέθοδος επικοινωνίας που προτιμούν. Είστε μήπως και εσείς ένας από αυτούς τους ανθρώπους; Ας το αναλύσουμε λίγο.

Κάποιοι άνθρωποι προτιμούν τα μηνύματα επειδή νιώθουν ότι έχουν καλύτερο έλεγχο στον λόγο τους όταν γράφουν. Κάποιοι άλλοι αισθάνονται άγχος για το πώς ακούγεται η φωνή τους, ή απλώς... δεν τους αρέσει και πάρα πολύ η περισσότερη επικοινωνία απ' ό,τι είναι αναγκαία. Σε κάποιες περιπτώσεις, έχει να κάνει ακόμα και με ανασφάλεια, σχετικά με το πώς μας αντιλαμβάνονται οι συνομιλητές μας. Προφανώς, αυτού του είδους το πολύ συγκεκριμένο στρες είναι λίγο και σημείο των καιρών, μιας και η συνομιλία μέσω μηνυμάτων έγινε κομμάτι της καθημερινότητας από τότε που τα social media ξεκίνησαν να γίνονται μεγάλο ζήτημα, και τα κινητά να γίνονται πιο έξυπνα - δέκα με δεκαπέντε χρόνια πριν, περίπου.

Για άτομα που πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές, βέβαια, αυτός ο φόβος δεν είναι κάτι καινούριο. Το κάπως παλιότερο, ανάλογο παράδειγμα που μπορούμε να σκεφτούμε είναι η κλασική ανάμνηση που όλοι οι εσωστρεφείς θυμούνται και ανατριχιάζουν, από εκείνη την φορά που η παρέα τους ανάγκασε να παραγγείλουν τηλεφωνικά σουβλάκια για όλους. Πλέον, που και το φαγητό το παραγγέλνουμε με κλικς, και που οι περισσότεροι διάλογοι μέσα στην ημέρα μας - ειδικά από τότε που ξεκίνησε η πανδημία - συμβαίνουν μέσα σε ένα κουτάκι για chat, είναι πιο λογικό από ποτέ οι άνθρωποι που δεν αντέχουν να μιλάνε στο τηλέφωνο να μην ντρέπονται καθόλου να εκφράσουν την αποστροφή τους.

Άλλο παράδειγμα για να γίνει κατανοητό: Είναι η αίσθηση όταν βγαίνεις από ένα πολύωρο meeting χωρίς κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, και σκέφτεσαι "Όλο αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει με ένα email". Είναι αυτό, απλώς σε πολύ πιο μεγάλη κλίμακα.

Για ένα άτομο με άγχος, επίσης, μπορεί να γίνει ιδιαίτερα δύσκολη η αίσθηση ότι έχει την αμέριστη προσοχή κάποιου. Αυτό, παραδόξως, δεν ισχύει στην επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο, επειδή πάντα υπάρχουν ένα σωρό πράγματα τριγύρω να μας αποσπάσουν - έστω για δέκατα του δευτερολέπτου - την προσοχή, αποφορτίζοντας το κλίμα. Σε μια τηλεφωνική συνομιλία δεν μπορεί να γίνει αυτό. Έχετε παρατηρήσει, άλλωστε, ότι οι παύσεις στην συζήτηση ακούγονται πολύ πιο δραματικές από το τηλέφωνο, ενώ από κοντά - για παράδειγμα - θα κοιτούσατε τα νύχια σας, θα δίνατε κάποιο σημάδι ότι όλα είναι εντάξει με τη γλώσσα του σώματος, με κάποιο βλέμμα ή κάποια έκφραση.

Βέβαια,  εδώ έρχεται η ερώτηση: Και πώς εκφράζονται όλα αυτά στον γραπτό λόγο;

Είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση. Προφανώς, η χρήση emoji, gifs, αυτοκόλλητων, ακόμα και selfies μπορεί να κάνει την γραπτή επικοινωνία πολύ πιο εκφραστική σε σχέση με παλιότερα. Την ίδια στιγμή, για ένα άτομο που δεν αντιμετωπίζει αυτό το άγχος, η απέναντι θέση είναι δύσκολο να φανεί κατανοητή. Παράλληλα, για το άτομο που αποφεύγει τις τηλεφωνικές συνομιλίες, αυτό δεν είναι αναγκαστικά μια αντίδραση στο στρες, αλλά και μία επιλογή, την οποία οφείλουμε να σεβαστούμε.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα ήταν καλό να δοκιμάσετε, με άτομα που εμπιστεύεστε στην αρχή, να συνηθίζετε την συνομιλία στο τηλέφωνο, για τον απλούστατο λόγο πως είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε να αποφύγουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Τέλος, αν αυτή η αποστροφή σας για το να μιλάτε στο τηλέφωνο είναι κάτι που εμφανίστηκε πρόσφατα, κάτι που σας ενοχλεί ή κάτι που θέλετε να βελτιώσετε για οποιονδήποτε λόγο, πέρα από το να ζητήσετε από κοντινά σας άτομα να μιλήσουν μαζί σας, μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό για να αναπτύξετε εναλλακτικές (και καλύτερες) μεθόδους διαχείρισης του στρες σας.