Νέα θεραπεία για τον αιματολογικό καρκίνο σε παιδιά στην Αγγλία - Η περίπτωση του Άρθουρ

Μερικά παιδιά με καρκίνο λαμβάνουν ένα νέο είδος φαρμακευτικής αγωγής πολύ λιγότερο τοξικό από τη χημειοθεραπεία.

Ο Άρθουρ (φωτογραφία), 11 ετών, είναι ένας από τους πρώτους που το δοκίμασαν, στο νοσοκομείο Great Ormond Street του Λονδίνου, για τον αιματολογικό καρκίνο.

Η οικογένειά του αποκαλεί τη θεραπεία "λίγη λιακάδα", καθώς λειτούργησε χωρίς να κάνει τον Άρθουρ να αισθάνεται πολύ πιο άρρωστος.

Και επειδή θα μπορούσε να δοθεί εν κινήσει, παρά μόνο στο νοσοκομείο, περνούσε περισσότερο χρόνο στο σπίτι με την οικογένειά του, απολαμβάνοντας περισσότερο από αυτό που αγαπά. Το κουβαλούσε μαζί του με ένα σακίδιο.

Για τον Άρθουρ, το φάρμακο που περιέχει τη δραστική ουσία μπλινατουμομάμπη ή μπλίνα ήταν η μόνη του πραγματική επιλογή, καθώς η χημειοθεραπεία του απέτυχε να καθαρίσει όλο τον καρκίνο του και τον είχε αφήσει πολύ αδύναμο.

Το φάρμακο έχει ήδη άδεια για τη θεραπεία ενηλίκων με καρκίνο - και οι ειδικοί ελπίζουν να δείξουν ότι μπορεί να βοηθήσει με ασφάλεια και τα παιδιά.

Περίπου 20 κέντρα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο το χρησιμοποιούν - εκτός ένδειξης - σε παιδιά με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία Β-κυττάρων (B-ALL).

Το φάρμακο είναι μια ανοσοθεραπεία που αναζητεί καρκινικά κύτταρα, ώστε το ανοσοποιητικό σύστημα του ίδιου του οργανισμού να τα αναγνωρίσει και να τα καταστρέψει.

Και αυτό το κυνήγι θανάτου είναι ακριβώς στοχευμένο: τα υγιή κύτταρα είναι ανέγγιχτα, σε αντίθεση με τη χημειοθεραπεία.

Το φάρμακο έρχεται σε μια σακούλα υγρού που χορηγείται μέσω ενός λεπτού πλαστικού σωλήνα που παραμένει σε μια φλέβα στο χέρι του ασθενούς για πολλούς μήνες.

Μια αντλία που λειτουργεί με μπαταρία ελέγχει πόσο γρήγορα το φάρμακο εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος - μια σακούλα μπορεί να διαρκέσει μέρες.

Όλο το κιτ μπορεί να μεταφερθεί σε ένα σακίδιο μικρότερο από ένα σχολικό βιβλίο Α4, καθιστώντας το πλήρως φορητό.

Για τον Άρθουρ, αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να κάνει άλλα πράγματα - όπως να παίζει στις κούνιες στο τοπικό του πάρκο - όσο γινόταν η θεραπεία.

Και σε αντίθεση με την εντατική του χημειοθεραπεία, που ούτως ή άλλως είχε σταματήσει να λειτουργεί, δεν τον έκανε πολύ αδύναμο για να απολαύσει τις μέρες του.

Το φάρμακο χορηγήθηκε στον Άρθουρ για να μειώσει την πιθανότητα σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών. Στην αρχή, είχε μερικές κρίσεις πυρετού και έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο για ελέγχους. Λίγο αργότερα όμως μπόρεσε να πάει σπίτι του.

Πηγές:
BBC