Τι θα έλεγε για το ΕΣΥ το αυστριακό ‘αδελφάκι’ του ΚΑΤ

Του Δρ. Δημ. Κ. Τσουπαρόπουλου, Χειρουργού-Ορθοπεδικού, τ. Διευθυντού Νοσοκομείου Ατυχημάτων (ΚΑΤ), τ. Αντιπροέδρου Δ.Σ. Ευαγγελισμού

Τώρα που, για το καλό μας, οι περικοπές των δαπανών υγείας προβάλλουν αγριότερες από ποτέ, πολλοί ασθενείς πληρώνουν από μόνοι τους τα φάρμακά τους, το έργο των ιατρών προσβάλλεται βάναυσα και το όνειρο για ένα ισχυρό ΕΣΥ δεν αποτελεί παρά μια …κουρεμένη ψευδαίσθηση, θα ήταν ίσως η καταλληλότερη στιγμή να θέσει κανείς κάποια ερωτήματα.

Ερωτήματα, προς τους ντόπιους και κυρίως ξένους εμπνευστές της πολιτικής αυτής που στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να απεργάζονται τον ευτελισμό και την απαξίωση των ελληνικών νοσοκομείων.

Τι θα απαντούσε αλήθεια η ακριβοδίκαια, ευγενής, και κοινωνικά ευαίσθητη, υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας κυρία Μαρία Φέκτερ σε ένα απλό ερώτημα σχετικό με την πατρίδα της : Με πόσο προσωπικό εφημερεύει το Νοσοκομείο Ατυχημάτων της Βιέννης και με πόσο προσωπικό ιατρικό και νοσηλευτικό λειτουργεί η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του; Επί τη ευκαιρία γνωστοποιούμε στην αξιότιμη κυρία υπουργό ότι από πολλά χρόνια τώρα λειτουργεί και στη δική μας χώρα το συνώνυμο ‘αδερφάκι’ του Νοσοκομείου Ατυχημάτων της Βιέννης, το γνωστό ΚΑΤ στην Κηφισιά.

Η αναφορά έχει σημασία για την ανθρώπινη συμπεριφορά στο χθες και στο σήμερα. Θυμίζουμε λοιπόν στην κυρία Φέκτερ ότι ο συμπατριώτης της, κ. Λόρντζ Μπόιλερ, διάσημος ορθοπεδικός τραυματολόγος του νοσοκομείου της Βιέννης και καθηγητής στην έδρα της τραυματολογίας στο πανεπιστήμιο ήταν, μαζί με τον δικό μας αείμνηστο Νικ Βρυώνη, διευθυντή και χειρουργό του τότε ΚΑΤ, εκτός από φίλος και ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές της ιδέας να χτιστεί στη θέση του παλιού και ανεπαρκούς ΚΑΤ ένα νέο νοσοκομείο, ίδιου ονόματος και προορισμού σαν αυτό της Βιέννης.

Το νοσοκομείο έγινε όπως το βλέπουμε σήμερα να υψώνεται και λειτουργούσε άψογα χρόνια τώρα. Και μάλιστα, ο αξιοσέβαστος συμπατριώτης της κ. Μπόιλερ δεν αρκούνταν μόνον σε συμβουλές και ιδέες εκ του μακρόθεν. Επισκέπτονταν συχνά την Ελλάδα και το νεοϊδρυμένο νοσοκομείο για να διαπιστώνει με ικανοποίηση την άψογη λειτουργία του στα πρότυπα του Νοσοκομείου Ατυχημάτων της Βιέννης.

Καθιερώθηκε μάλιστα και για τα δύο ιδρύματα μια νέα τραυματολογική-ορθοπεδική και χειρουργική αντίληψη στην αντιμετώπιση του τραύματος και του πολυτραυματία. Και τι θα απαντούσε σήμερα η κυρία Φέκτερ σε αυτό τον μεγάλο επιστήμονα και φίλο της Ελλάδας -ο οποίος δυστυχώς δεν ζει σήμερα- για τα χάλια, τις ελλείψεις και τις δυσλειτουργίες του ΚΑΤ, που μέρος τους οφείλεται ασφαλώς και στην πολιτική της ίδιας της Αυστριακής υπουργού;

Αντίστοιχα ερωτήματα θα μπορούσαν να τεθούν και σε πολλούς άλλους, όπως για παράδειγμα στον αντικαγκελάριο και υπουργό Οικονομίας της Γερμανίας κ. Φ. Ρέσλερ – (το τελευταίο ‘λερ’ κάτι θυμίζει σε μας τους Έλληνες, όπως θα μπορούσε να πει και ο πάντα θαλερός πρώην Πρόεδρος της Γερμ.

Ομοσπονδίας κ. Χ. Σμίτ). Λέγεται ότι ο κ. Φ. Ρέσλερ δεν είναι βέρος Γερμανός και ότι έχει βιετναμέζικη καταγωγή. Άρα, κάτι θα έχει ακούσει για παράδοση και αντίσταση από τους πιθανούς συμπατριώτες του, Βιετκόνγκ ... Παραδόσεις που αποτελούν τίτλο τιμής και μεγαλοψυχίας για κάθε λαό.

Πόσο άραγε νοιώθει ο ίδιος ότι οι παραδόσεις αυτές και η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης τον αφορούν; Ειδικά όταν είναι ο καθημαγμένος ελληνικός λαός αυτός που έτυχε σήμερα να βρίσκεται κάτω από τα ενδιαφέροντά του;

Θα μπορούσαμε ασφαλώς και για μερικούς άλλους ‘μνημονιακούς’ ηγέτες να συνεχίσουμε την κουβέντα μας αλλά ο χώρος δεν το επιτρέπει. Άλλωστε ο ελληνικός λαός και πείρα διαθέτει και μνημονικό και κρίση γνωρίζοντας πως τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν σύντομα.

Όσο για την τρισκελή κυβέρνησή μας στην καλύτερη περίπτωση ισχύει το κατά Λουκάν Ευαγγελικόν: ‘Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι’. Γνωρίζει όμως πολύ καλά τι να ‘ποιήσει’ ο βασανισμένος λαός μας. Και θα τους απαντήσει όλους, πάτρονες και υποτακτικούς, με δύο τρεις στίχους του εθνικού μας ποιητή Γ.

Ρίτσου γραμμένους για εκείνους τους καιρούς:

Κι η Μαριγώ μαράθηκε η καϋμένη

κι ώρες στο παραθύρι αφηρημένη

πες της πολλούς χαιρετισμούς μητέρα

κι εγώ κυττάω περίλυπος τη βέρα

θα γίνει οργή ο καϋμός μας, κάθε κάννη

που σήμερα τυφλή αναγκαστική

καρδιές ‘εχθρών’ αθώων θα συμμαζέψει

μεθαύριο γνωστικοί εκδικητικοί

σ’ αυτόν που μας προστάζει πυρ θα στρέψει.

Είθε να μη συμβεί.