Η γνώση ‘φρένο’ στη μανιοκατάθλιψη

Το 3% έως 6% των ενηλίκων κινδυνεύουν από διπολική διαταραχή. Πρόκειται για τη γνωστή και ως μανιοκατάθλιψη πάθηση, από την οποία έπασχαν ο διάσημος ζωγράφος Βενσάντ Βαν Γκογκ, ο συνθέτης Ρόμπερτ Σούμαν, η συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ και ο Γουίνστον Τσόρτσιλ.

Οι επιστήμονες ξεκινούν εκστρατεία ενημέρωσης προς τους πάσχοντες και τις οικογένειές τους, επισημαίνοντας ότι η διπολική διαταραχή πρέπει να εντοπίζεται έγκαιρα, ώστε τα αποτελέσματα της θεραπείας να είναι όσο το δυνατό καλύτερα.

Τις επισημάνσεις αυτές έκαναν σε σημερινή επιστημονική συνάντηση ο καθηγητής Ψυχιατρικής κ. Κώστας Στεφανής, η επίκουρη καθηγήτρια κ. Μαρίνα Οικονόμου και ο γνωστός ηθοποιός κ. Λάκης Λαζόπουλος.

Περιγράφοντας τη διπολική διαταραχή, οι ειδικοί είπαν ότι μπορεί να ξεκινήσει με ένα καταθλιπτικό επεισόδιο ή με ένα επεισόδιο μανίας. Όποιο από τα δύο και να συμβεί, τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα εμφανίζονται σταδιακά.

Το ένα άκρο – η κατάθλιψη – ξεκινά προοδευτικά και αργά, σε βαθμό που να μη γίνεται συχνά αντιληπτό ή να μην δίνεται η πρέπουσα σημασία από τον πάσχοντα. Το άλλο άκρο – η μανία – εκδηλώνεται με το συναισθηματικό βαρόμετρο να ανεβαίνει στα ύψη.

Οι πάσχοντες ενθουσιάζονται εύκολα και αρχίζουν να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας.

Ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Γιώργος Παπαδημητρίου τόνισε ότι η πολυμορφία της κλινικής έκφρασης της διπολικής διαταραχής και το υψηλό ποσοστό συννοσηρότητας με άλλες ψυχιατρικές διαταραχές και χρήση ουσιών οδηγούν συχνά σε λανθασμένη διάγνωση.

Η έγκαιρη αναγνώριση της συμπτωματολογίας και η πρώιμη θεραπευτική παρέμβαση, κυρίως στα άτομα υψηλού κινδύνου, έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση των υποτροπών και της επανεμφάνισης της νόσου, καθώς και της εκδήλωσης αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς, που είναι ιδιαίτερα συχνή.

Η ενημέρωση του γιατρού στις σύγχρονες φαρμακευτικές και μη φαρμακευτικές θεραπευτικές παρεμβάσεις, καθώς και η προσαρμογή της θεραπείας σε κάθε ασθενή ξεχωριστά, βοηθούν στην καλύτερη συμμόρφωση των ασθενών και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους τόσο στην αντιμετώπιση της οξείας φάσης, όσο και κατά τη διάρκεια της συνέχισης και συντήρησης της θεραπείας.