Στα ίχνη της διπολικής διαταραχής…

Στη διπολική διαταραχή η πρώτη - πρόχειρη διάγνωση γίνεται συνήθως από τον οικογενειακό γιατρό. Όμως μέχρι να γίνει η σωστή διάγνωση, μεσολαβούν πολλά. Οι παθόντες αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό τους και αναζητούν βοήθεια. Ταυτόχρονα όμως προσπαθούν να κρύψουν την πάθησή τους.

Πολλές φορές μάλιστα την υποβαθμίζουν, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να αισθάνονται ψυχικά άρρωστοι. «Οι μανιοκαταθλιπτικοί ασθενείς είναι πολύ καλοί στο να κρύβουν επιμελώς τα αισθήματα και την ασθένειά τους ή να βρίσκουν εναλλακτικές εξηγήσεις για την όποια ψυχοσωματική κατάρρευσή τους», δηλώνει η καθηγήτρια ψυχιατρικής, Kay Redfield Jamison, στην ιατρική κλινική «Johns Hopkins University School of Medicine» στη Βαλτιμόρη.

Η Jamison εργάζεται και ερευνά όχι μόνο σαν γιατρός αυτό τον τομέα αλλά πάσχει και η ίδια εδώ και 30 χρόνια από διπολική διαταραχή. Ξέρει ποια αφανή συμπτώματα πρέπει να εντοπίζουν με την πρώτη ματιά οι γιατροί. αλλά και πόσο σημαντικό είναι να συμπεριλαμβάνονται σε αυτά το οικογενειακό ιστορικό και το ιστορικό του ασθενούς.

«Υπήρχαν ήδη στην οικογένεια διπολικές διαταραχές, κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας ή περιπτώσεις εξάρτησης από το αλκοόλ;» Παρόμοιες ερωτήσεις πρέπει να τις απαντά πρώτα ο θεράπων ιατρός. «Αϋπνία, απροσδιόριστη ανησυχία ή διαταραχή στη διάθεση θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες ενδείξεις».

Σύμφωνα με την Jamison, αυτό που βοηθά πολύ είναι να συμπεριληφθούν απευθείας τα μέλη της οικογένειας διότι έχουν συχνά μια πιο αντικειμενική άποψη για την συμπεριφορά στο ποτό, την ευερεθιστότητα, ή την αλλαγή στον ύπνο. Παρόλα αυτά, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο να φτάσει κανείς σε αυτές τις πληροφορίες.

Υπάρχει το ιατρικό απόρρητο, που σημαίνει πως ο γιατρός πρέπει να ρωτήσει εκ των προτέρων τον ασθενή αν επιτρέπεται να μιλήσει με μέλη της οικογένειάς του. Επιπλέον είναι σημαντικό για την καθηγήτρια ψυχιατρικής, να συμπεριληφθούν στην θεραπεία τα μέλη της οικογένειας ή κάποιοι φίλοι και να ενημερωθούν για την ασθένεια.

Η Jamison κατέθεσε τις εμπειρίες της σε βιβλίο, περιγράφοντας λεπτομερώς την ασθένεια και τα συμπτώματά της, αφενός από την πλευρά του παθόντα, και αφετέρου του γιατρού. Μετά από κάθε επεισόδιο μανιοκατάθλιψης η ζωή της φαίνεται να απειλείται, καθώς η ασθένεια την οδηγεί πότε σε καταναλωτική μανία, πότε σε βίαιη συμπεριφορά και τελικά σε απόπειρα αυτοκτονίας.

Η Jamison ομολογεί ανοιχτά πως οι ψυχικές ασθένειες προκαλούν σε πολλούς ανθρώπους φοβίες και προκαταλήψεις, γιατί δεν γνωρίζουν και πολλά για αυτές. «Είναι σημαντικό να ξεκαθαριστεί», λέει, «πως η ασθένεια της διπολικής διαταραχής μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά».

Για τη δική της περίπτωση, το λίθιο έχει θετική επίδραση. Για πολλούς άλλους ασθενείς, η σωστή θεραπεία αποτελείται από μια σύνθεση ψυχοθεραπείας με φάρμακα. Ως πρόβλημα, τέλος στους ασθενείς με διπολική διαταραχή, θεωρεί την μη έγκαιρη καταφυγή στον κατάλληλο γιατρό αλλά και την άρνηση να παίρνουν τα φάρμακά τους λόγω του φόβου παρενεργειών.

.

Πηγές:
Ξένος τύπος.