Οι γιορτές πέρασαν, τα κλαδιά των όμορφων, φυσικών πάντα, δέντρων γέρνουν κουρασμένα πια από το βάρος, μερικά λαμπάκια έσβησαν, άλλα επιμένουν ν' αναβοσβήνουν μονότονα και ζαλισμένα ακόμη από τους ήχους της γιορτής, τα παιχνίδια του Αϊ Βασίλη βρήκαν τη θέση τους σε μια γωνιά του παιδικού κι οι ευχετήριες κάρτες σκονίστηκαν...

Οι σχολικές τσάντες άνοιξαν κι η κίνηση στους δρόμους άρχισε πριν ξημερώσει καλά καλά, τα εμπορικά κάνουν την οικονομική απογραφή του χρόνου που πέρασε και οι οικονομικές υπηρεσίες των εταιρειών βγάζουν τους νέους στόχους της χρονιάς με τ' αντίστοιχα bonus φυσικά...!

Όλοι περάσαμε όμορφα, οικογενειακά, χαρούμενα, διασκεδαστικά, πήραμε και δώσαμε πολλά δώρα κι ακόμη περισσότερες ευχές, χαρήκαμε αυτούς που δεν βλέπουμε συχνά, τα παιδιά μας, τους φίλους και συγγενείς μας, φάγαμε όλοι μαζί στο γιορτινό τραπέζι, ήπιαμε χωρίς το άγχος του πρωινού ξυπνήματος, φορέσαμε ρούχα λαμπερά, κοιμηθήκαμε περισσότερο κι ίσως είδαμε περισσότερα και λιγότερο αγχωμένα όνειρα...

Και να η πρώτη μέρα στη δουλειά μετά την άδεια... Πιο ξεκούραστοι, πιο αισιόδοξοι στο κυνήγι της επιτυχίας, περισσότερο φιλόδοξοι, γεμάτοι υποσχέσεις για αποτελεσματικότητα κι επιτυχία στο νέο έτος, περισσότερο ώριμοι κι έμπειροι για να αναρριχηθούμε στην ιεραρχία, αποφασισμένοι να κλείσουμε τις εκκρεμότητες του περασμένου χρόνου, χαρούμενοι που θα σμίξουμε με συναδέλφους και συνεργάτες...

Κι όμως κάτι δεν πάει καλά, δεν είναι τα πράγματα όπως «θα έπρεπε να είναι», κάθεσαι στο γραφείο, καθρεφτίζεσαι στο κλειστό ακόμη PC και νιώθεις ότι μόλις βγήκες από ένα μακρύ και σκοτεινό τούνελ και τα μάτια σου τσούζουν από το ξαφνικό φως, ανοίγοντας τα email επιμένεις να διαβάζεις ξανά και ξανά τις ευχετήριες κάρτες που έλαβες λίγο πριν φύγεις για το σπίτι τη παραμονή των Χριστουγέννων, δεν μπορείς να μιλήσεις ούτε να ανεχτείς το τηλέφωνο, που ευτυχώς για κάποιο λόγο δε χτυπά και η ώρα περνά βασανιστικά αργά.

Αν είσαι προληπτικός σκέφτεσαι ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι η πρώτη μέρα του χρόνου στη δουλειά, μα τι έχεις πάθει επιτέλους... Ξεκουράστηκες τόσες μέρες, είσαι αδικαιολόγητος... Μήπως δεν σου αρέσει η δουλειά σου, κακώς κουράστηκες πολύ για να φτάσεις ως εδώ, τι συμβαίνει έχασα τη φόρμα μου, δεν είμαι πια ανταγωνιστικός...

Μήπως τελικά οι διακοπές μας κάνουν κακό αντί καλό, μήπως αποδίδουμε καλύτερα όταν δουλεύουμε ακατάπαυστα και προγραμματισμένα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που δε χάνει λεπτό, όταν όλα εξελίσσονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καθημερινά και δεν υπάρχει ο χρόνος ούτε το περιθώριο να αλλάξεις την κεκτημένη και προδιαγεγραμμένη σου πορεία, όταν δεν σκέφτεσαι παρά μόνο την διευθέτηση και διαχείριση των πρακτικών και λειτουργικών θεμάτων στη δουλειά και στο σπίτι, όταν ούτως η άλλως όλα τα μέλη στην οικογένεια κάνουν το ίδιο, γνωρίζοντας τις υποχρεώσεις και το ημερήσιο πρόγραμμα.

Στη καθημερινότητα κανείς δε μπορεί, αλλά και δεν έχει τον απαραίτητα χρόνο να αμφισβητήσει το πρόγραμμα και τη ρουτίνα της επόμενης μέρας, νιώθει μάλιστα και ασφαλής γιατί μηχανικά κάνει αυτό που πρέπει, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτεί και να αξιολογήσει, έτσι και αλλιώς δεν έχει πολλές επιλογές .

Η ενέργεια κι η σκέψη καταναλώνεται στα απλά καθημερινά, που αν ακολουθήσεις το πρόγραμμα όλα θα είναι ελεγχόμενα και σωστά. Στη δουλειά αν ακολουθήσεις το χρονοδιάγραμμα του project και το σωστό αλγόριθμο με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσεις στο επιθυμητό προσδοκώμενο στόχο.

Στο σπίτι το κάθε μέλος της οικογένειας αν ακολουθήσει το προσωπικό του ημερήσιο πρόγραμμα θα είναι όλα εντάξει. Τα μέλη συνυπάρχουν απλά, μέσα σε διαφορετικούς αλγορίθμους. Τα βράδια είσαι πολύ κουρασμένος για να σκεφτείς πέρα από τα πρακτικά, αλλά ευτυχώς δεν υπάρχει ανάγκη, όσο υπάρχει το πρόγραμμα...

Και ξαφνικά διακοπές, κλείνεις το γραφείο και πας στο σπίτι, το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι στην οικογένεια, έκλεισαν και τα σχολεία....και τώρα βρεθήκαμε όλοι μαζί, λείπει όμως ο προσωπικός μας αλγόριθμος και το συνολικό πρόγραμμα βάσει του οποίου κινούμασταν, ο τροχός σταματάει και το ρολόι χάνει λεπτά, μπορεί και ολόκληρες ώρες.

Στην αρχή νιώθεις αμήχανα. Το ξυπνητήρι δεν το ρυθμίζεις, το σχολικό δεν έρχεται, τα σούπερ μάρκετ είναι όλη μέρα ανοιχτά, δεν χρειάζεται να μαγειρέψεις για αύριο. Ξεχνάς να φορτίσεις το κινητό. Και ξαφνικά έχεις χρόνο, πολύ χρόνο, έρχονται φίλοι, πηγαίνεις στην αγορά, μιλάς στο τηλέφωνο, παίζεις με τα παιδιά ως αργά το βράδυ.

Καταλαβαίνεις πόσα καταλαβαίνουν, έμαθαν πράγματα στο σχολείο που δεν ήξερες ότι τα ξέρουν, ο μεγάλος μετρά ως το πέντε, ο μικρός άρχισε να τρώει τη σούπα των λαχανικών... όλη! Ακούς μουσική όταν όλοι έχουν κοιμηθεί, διαβάζεις, παρατηρείς το σπίτι και συνειδητοποιείς ότι θέλει αλλαγές, δοκιμάζεις ρούχα που δε θυμώσουν ότι είχες, και ξοδεύεις μισή ώρα για αφρόλουτρο! Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και επιτέλους ονειρεύεσαι κι ελπίζεις, φαντασιώνεσαι κάτι καλύτερο, νιώθεις την ανάγκη φυγής χωρίς ενοχές, παίρνεις αποφάσεις για να γίνεις καλύτερος, πιο όμορφος πιο τρυφερός με αυτούς που αγαπάς αλλά και με τον εαυτό σου, αξιολογείς κι αναθεωρείς απόψεις, κάνεις απολογισμό, κρίνεις τον τρόπο που ζεις, σκέφτεσαι ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; συζητάς αβίαστα με φίλους κι αγαπημένα πρόσωπα, ερωτεύεσαι, χαίρεσαι την επαφή, τα συναισθήματα, ζητάς συγνώμη, υπόσχεσαι «δε θα χαθούμε ξανά...!».

Πολλοί, ίσως ταυτιστούν με τα παραπάνω συναισθήματα και σκέψεις, νιώσουν φόβο, μοναξιά, αναποτελεσματικότητα κι αδυναμία να προσαρμοστούν στους παλιούς μα τόσο γνώριμους ρυθμούς της προ εορτών πραγματικότητας. Τι συμβαίνει; Είναι κάποιο σύνδρομο; Θα μπορέσω να βγώ από αυτό; Δεν προλαβαίνω, οι υποχρεώσεις με περιμένουν, οι εκκρεμότητες δεν χωρούν αναβολή...

Πράγματι πρόκειται για ένα σύνδρομο το οποίο αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, της σύγχρονης γρήγορης κι απαιτητικής κοινωνικής πραγματικότητας των αναπτυγμένων κοινωνιών της παγκοσμιοποίησης. Περιλαμβάνει δε το Σύνδρομο αυτό, χαρακτηριστικά τα οποία συνδέονται με τα συμπτώματα της νευρωτικής φύσης της κατάθλιψης.

Παρόλα αυτά, στην παρούσα περιγραφή στόχος δεν είναι η ψυχιατρική κατάταξη κι ανάλυση του συνδρόμου, αλλά περισσότερο ο εντοπισμός των συνθηκών κάτω από τις οποίες εμφανίζεται, η απενοχοποίηση των ανθρώπων που το βιώνουν κι έναρξη διαλόγου ή σκέψεων γύρω από αυτό.

Οι αλγόρυθμοι, το σύστημα, η οργάνωση και το πρόγραμμα ως μέθοδοι οργάνωσης και λειτουργικής διαχείρισης της καθημερινότητας είναι πράγματι ιδιαίτερα σημαντικά, για τη σύγχρονη απαιτητική και γεμάτη ερεθίσματα και προκλήσεις κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα.

Μάλιστα, είναι ο μοναδικός, ίσως ενδεδειγμένος τρόπος κοινωνικής επιβίωσης, λειτουργικότητας κι αποτελεσματικής οργάνωσης των σύνθετων ρόλων και δραστηριοτήτων των σύγχρονων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί και δεν πρέπει ο απόλυτα συστηματοποιημένος και προγραμματισμένος αλγόριθμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, να υποκαταστήσει κι ολοκληρωτικά να προσδιορίζει άλλες ανθρώπινες και βαθιά ψυχικές και πνευματικές ικανότητες αλλά και ανάγκες των ατόμων.

Συγκεκριμένα, κάθε ανθρώπινο ον έχει από τη φύση του και την δομή του ανάγκη σκέψης, επικοινωνίας διαπροσωπικής, επικοινωνίας με τον εαυτό και το σώμα, διανοητικών και πνευματικών ερεθισμάτων, φαντασιώσεων, συναισθημάτων τόσο αρνητικών όσο και θετικών και παράλληλα ανάγκη φυγής, εσωστρέφειας, επαναπροσδιορισμού στόχων κι αντιλήψεων κι αλλαγής, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το καθένα.

Η εξέλιξη και βελτίωση σε όλα τα επίπεδα, έρχεται μέσα από τη ρήξη και την ανασύσταση. Μέσω της άρνησης και σύγκρουσης τα συστήματα αλλάζουν κι εξελίσσονται σε κάτι περισσότερο ολοκληρωμένο κι ώριμο.

Βασικό στοιχείο για όλα τα παραπάνω ο χρόνος κι ενέργεια κάθε ατόμου για σκέψη κι αυτοπαρατήρηση χωρίς φόβο και ενοχή για την καταστρατήγηση του «προγράμματος», για το βραχυκύκλωμα του «συστήματος»...!

Άρα τι μένει; Κι όμως οι νόμοι της Μηχανικής τεκμηριώνουν ότι ένα σύστημα είναι υγιές, όταν περιλαμβάνει δικλείδες τόσο διατήρησης όσο και πρόβλεψης κι αφομοίωσης των αλλαγών μέσω των εξωτερικών ερεθισμάτων, οι οποίες όμως δεν θα το καταστρέψουν αλλά θα το εμπλουτίσουν και θα το εξελίξουν σε ένα περισσότερο πολύπλοκο κι ευέλικτο οργανισμό επιβίωσης.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για τη δική μας καθημερινότητα:

  • Είναι σημαντικό κι απαραίτητο να βρίσκουμε χρόνο στη καθημερινότητα καταρχήν για τον εαυτό μας. Χρόνο που θα χωρά σκέψεις, αυτοπαρατήρηση, αυτοακρόαση συναισθημάτων κι αναγκών, χωρίς ενοχές.
  • Συνειδητή καταστρατήγηση στοιχείων του καθημερινού προγράμματος σε σημεία που δε θα βλάψουν την συνολική του λειτουργικότητα, αλλά θα προσδώσουν στο άτομο μι αίσθηση ελευθερίας κι ελέγχου των συνθηκών του περιβάλλοντος. Εκπαιδεύστε σταδιακά και τα άλλα μέλη της οικογένειας στην ίδια λογική.
  • Κάντε πράγματα ομαδικά με την οικογένεια, εκτός προγράμματος για εκτόνωση της πίεσης.
  • Αφεθείτε και αποδεχτείτε το «λάθος» ως πραγματικότητα. Επιδιώξτε το λάθος. Μπορείτε να κάνετε λάθος;
  • Έλθετε σε επαφή με το σώμα σας. Το σώμα μας δίνει πολλές πληροφορίες για τη ψυχική και πνευματική μας κατάσταση.
  • Εκτονώστε σταδιακά τα αρνητικά σας συναισθήματα και τις αρνήσεις ώστε να μη συσωρεύνται καταστροφικά.
  • Δείτε παλιές φωτογραφίες και προσπαθήστε να θυμηθείτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις εκείνης της περιόδου της ζωής σας.
  • Προσπαθήστε να διακρίνετε πόσα από τα «πρέπει» υπαγορεύει η προσωπική σας ηθική και πόσα είναι κοινωνικά, επεγγελματικά και οικονομικά επίκτητα. Απαλλαγείτε ή ιεραρχήστε σταδιακά αυτά τα «πρέπει». · Κοιτάζεστε καθημερινά στο καθρέπτη και παρατηρείτε μικρές αλλαγές.
  • Μπορείτε να σκεφτείτε κάτι που θα θέλατε οπωσδήποτε να είναι διαφορετικό σε πέντε χρόνια;

Τελικά, αν το σκεφτούμε καλύτερα το «Μεθεόρτιο» Σύνδρομο, όπως ίσως και όλα τα ψυχολογικά σύνδρομα, είναι μια πολύ ουσιαστική περίοδος ρήξης, σύγκρουσης, περισυλλογής, εσωστρέφειας κι ανασυγκρότησης την οποία αν δημιουργικά αξιοποιήσουμε, μπορεί να μας κάνει λίγο περισσότερο ώριμους κι ικανούς για τις προκλήσεις της νέας χρονιάς τουλάχιστον σ' ότι αφορά τη ψυχή μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε...!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Το ChatGPT βοηθά άτομα με οξεία ουρολογικά συμπτώματα
Παθογόνα εξαπλώνονται πιο πολύ και πιο γρήγορα λόγω κλιματικής αλλαγής
Ξεκινά ο πρώτος κύκλος του Εκπαιδευτικού Προγράμματος της Ακαδημίας Κλινικών Μελετών 2024