Κολπική μαρμαρυγή. Μύθοι και πραγματικότητα

Αλήθεια, πόσο μύθος είναι τα όσα ακούγονται για την κολπική μαρμαρυγή; Η κολπική μαρμαρυγή δεν είναι αυτοτελής πάθηση.

Είναι περίπου σαν τον πυρετό που μπορεί να προκληθεί από μια απλή γρίπη μέχρι και το σοβαρότερο νόσημα που είναι ο καρκίνος. Έτσι συμβαίνει και με την κολπική μαρμαρυγή. Πρόκειται για μια αρρυθμία της καρδιάς που σαν αρρυθμία ανήκει μάλλον στις αρρυθμίες από τις οποίες ο άρρωστος δεν διατρέχει άμεσο κίνδυνο όπως συμβαίνει π.χ.με την λεγόμενη κοιλιακή μαρμαρυγή.

Στην κολπική μαρμαρυγή οι δύο κόλποι της καρδιάς ουσιαστικά δεν συστέλλονται για να προωθήσουν το αίμα προς τις κοιλίες. Η προώθηση του αίματος γίνεται μηχανικά λόγω διαφοράς πιέσεως μεταξύ κόλπων και κοιλιών. Αυτό συμβαίνει γιατί οι κόλποι δεν διεγείρονται σωστά ηλεκτρικά.

Διεγείρονται άναρχα, γιατί καταργείται η φυσική ηλεκτρική διέγερση, από διάφορα ηλεκτρικά βραχυκυκλώματα τα οποία αναδύονται και επικρατούν. Οι λόγοι που συμβαίνουν όλα αυτά είναι πάρα πολλοί.

Βασικά κάθε καρδιακή ή πνευμονική πάθηση που μπορεί να αυξήσει αισθητά τις πιέσεις μέσα στους κόλπους μπορεί να οδηγήσει σε κολπική μαρμαρυγή. Σε αντιδιαστολή υπάρχει μια άλλη κατηγορία κολπικής μαρμαρυγής όπου οι κόλποι είναι φυσιολογικοί, οι πιέσεις μέσα στους κόλπους παραμένουν φυσιολογικές όμως αναπτύσσονται ηλεκτρικές εστίες μέσα στους κόλπους ή μέσα στις πνευμονικές φλέβες που τελικά δημιουργούν ηλεκτρικά κυκλώματα που καταργούν τον φυσιολογικό ηλεκτρικό ρυθμό της καρδιάς.

Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και οι περιπτώσεις όπου η κολπική μαρμαρυγή προκαλείται από γονιδιακή διαταραχή δηλαδή από γονίδια που εποπτεύουν την λειτουργία ειδικών πρωτεϊνών μέσα στα μυοκαρδιακά κύτταρα του κόλπου.

Όταν έλθει η κολπική μαρμαρυγή ο άρρωστος αισθάνεται δυσφορία που μπορεί να εξελιχθεί σε δύσπνοια, ταχυκαρδία με αίσθημα παλμών ενώ ο σφυγμός του είναι τελείως ακανόνιστος (άρρυθμος) για αυτό και η κολπική μαρμαρυγή ονομάζεται και πλήρης αρρυθμία.

Τα αλκοολούχα ποτά σε συνδυασμό με το πολύ φαγητό προδιαθέτουν στην εκδήλωση της κολπικής μαρμαρυγής. Η κολπική μαρμαρυγή μπορεί να εκδηλώνεται και να αποκαθίσταται αυτόματα μέσα σε μία εβδομάδα. Η κολπική μαρμαρυγή μπορεί να παραμένει και πέραν από 7 ημέρες και να αποκατασταθεί μόνον με φαρμακευτική θεραπεία (Αμιοδαρόνη ή Ιβουτιλίνη) ή με ηλεκτροσοκ (απινίδωση).

Η κολπική μαρμαρυγή παραμένει σταθερή και ονομάζεται χρόνια κολπική μαρμαρυγή. Στις περιπτώσεις αυτές, γίνεται φαρμακευτική προσπάθεια ώστε οι καρδιακοί παλμοί να κυμαίνονται μεταξύ 65-75 το λεπτό.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της κολπικής μαρμαρυγής υπάρχει όταν οι κόλποι είναι διατεταμένοι. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν συνυπάρχει οργανική καρδιοπάθεια και ιδιαίτερα στένωση ή ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας ή καρδιακή ανεπάρκεια.

Στη χρόνια κολπική μαρμαρυγή ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος να δημιουργηθούν θρόμβοι από τη στάση του αίματος μέσα στους κόλπους και να εκδηλωθούν υπό μορφή εμβολών εμβολικά επεισόδια. Τα εγκεφαλικά επεισόδια που είναι αποτέλεσμα αυτών των εμβολών είναι 7 φορές συχνότερα σε σχέση με τα εγκεφαλικά επεισόδια που παρατηρούνται σε άτομα αντίστοιχης ηλικίας χωρίς κολπική μαρμαρυγή.

Για αυτό θα πρέπει η κολπική μαρμαρυγή να αντιμετωπίζεται άμεσα και να μη χρονίζει. Από πλευράς θεραπείας πέραν της φαρμακευτικής θεραπείας και του ηλεκτροσόκ υπάρχει και η θεραπεία της κατάλυσης των ηλεκτρικών κυκλωμάτων ειδικότερα στις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει οργανική καρδιοπάθεια.

Είναι λάθος να μη επιχειρείται άμεση αποκατάσταση της κολπικής μαρμαρυγής με κάθε τρόπο γιατί πέραν του κινδύνου των εμβολών από θρόμβους που δημιουργούνται μέσα στους κόλπους υπάρχει και ο κίνδυνος να μονιμοποιηθεί η κολπική μαρμαρυγή γιατί η ίδια η μαρμαρυγή προκαλεί βλάβες στο τοίχωμα του κόλπου με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε χρόνια.

Συμπερασματικά, η κολπική μαρμαρυγή είναι μια καλοήθης πάθηση ακόμα και στη χρόνια μορφή της όπου ο άρρωστος είναι υποχρεωμένος να παίρνει αντιπηκτικά φάρμακα για όλη του τη ζωή με στόχο την αποτροπή της δημιουργίας θρόμβων μέσα στους κόλπους.