Παρόλο που οι ασθενείς με μυοκαρδιοπάθεια Takotsubo δεν παρουσιάζουν αλλαγές στις στεφανιαίες αρτηρίες κατά τον καρδιακό καθετηριασμό, ο κίνδυνος θανάτου από καρδιαγγειακά επεισόδια ήταν αυξημένος σε μια μελέτη ελέγχου περιπτώσεων από τη Σκωτία η οποία δημοσιεύθηκε στο "Journal of the American College of Cardiology".

Οι ασθενείς με μυοκαρδιοπάθεια Takotsubo εισάγονται στο νοσοκομείο με τα τυπικά συμπτώματα ενός οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου. Οι αυξήσεις ST στο EGK και η αύξηση των τροπονινών δεν είναι επίσης ασυνήθιστες, έστω και αν η τελευταία είναι λιγότερο έντονη από ό,τι σε ένα έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Ωστόσο, οι καρδιολόγοι δεν διαπιστώνουν καμία αλλαγή κατά τη διάρκεια της στεφανιογραφίας. Αντίθετα, τα συμπτώματα προκαλούνται από διαταραχή της συσταλτικότητας της αριστερής κοιλίας.

Το ανώτερο τμήμα της κοιλίας συστέλλεται, ενώ στο κατώτερο τμήμα εμφανίζεται διόγκωση. Λόγω της ομοιότητάς της με μια παγίδα χταποδιού που χρησιμοποιείται στην Ιαπωνία, οι καρδιολόγοι εκεί ονόμασαν τη νόσο Τakotsubo.

Οι καρδιολόγοι θεωρούσαν μέχρι τώρα ότι η νόσος οφείλεται σε μια ακραία ψυχολογική αντίδραση στρες, γι' αυτό και είναι γνωστή και ως σύνδρομο "ραγισμένης καρδιάς". Στην πραγματικότητα, συχνά υπάρχουν συναισθηματικές αιτίες, όπως ο θάνατος ενός μέλους της οικογένειας, το τέλος μιας σχέσης ή μια ασθένεια.

Η οξεία κρίση Takotsubo είναι απειλητική για τη ζωή - περίπου το 10% των ασθενών παθαίνει καρδιογενές σοκ, οι μισοί από τους οποίους πεθαίνουν. Ωστόσο, στους υπόλοιπους ασθενείς οι γιατροί δίνουν εδώ και καιρό φυσιολογική πρόγνωση. Εξάλλου, τα στεφανιαία αγγεία ήταν φυσιολογικά.

Πιο πρόσφατες μελέτες μητρώου έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση την ευνοϊκή πρόγνωση. Τα στοιχεία από το "Scottish Takotsubo Registry", τα οποία παρουσίασε τώρα μια ομάδα με επικεφαλής την Dana Dawson από το Πανεπιστήμιο του Aberdeen, δείχνουν επίσης ότι ο κίνδυνος θνησιμότητας των ασθενών παραμένει αυξημένος και μετά την υπέρβαση της κρίσης.

Οι ερευνητές κατάφεραν να εντοπίσουν 620 ασθενείς που είχαν διαγνωστεί με μυοκαρδιοπάθεια Takotsubo από καρδιολόγους στα ηλεκτρονικά ιατρικά αρχεία που αρχειοθετεί η Δημόσια Υγεία της Σκωτίας. Οι ασθενείς ήταν κατά μέσο όρο 66 ετών και το ποσοστό των γυναικών ήταν 91%, κάτι που είναι τυπικό για τη νόσο.

Η ομάδα σύγκρισης αποτελούνταν από 620 ασθενείς που είχαν υποστεί "πραγματικό" έμφραγμα του μυοκαρδίου και ήταν παρόμοιοι με τους ασθενείς με μυοκαρδιοπάθεια Takotsubo από όλες τις άλλες απόψεις. Μια δεύτερη ομάδα σύγκρισης αποτελούνταν από 2.480 υγιή άτομα της ίδιας ηλικίας και του ίδιου φύλου από τον γενικό πληθυσμό.

Όπως αναφέρει ο Dawson, είχαν περάσει κατά μέσο όρο 5,5 χρόνια από το έμφραγμα Takotsubo. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, 153 ασθενείς (25 %) πέθαναν. Το ποσοστό θνησιμότητας ήταν έτσι υψηλότερο από ό,τι στη δεύτερη ομάδα σύγκρισης από τον κανονικό πληθυσμό, όπου υπήρξαν 374 θάνατοι (15 %) κατά την ίδια περίοδο.

Οι ασθενείς πέθαιναν συχνότερα από καρδιαγγειακά επεισόδια (λόγος κινδύνου 2,47- 1,81-3,39). Ωστόσο, ο κίνδυνος μη καρδιαγγειακών θανάτων ήταν επίσης σημαντικά αυξημένος (λόγος κινδύνου 1,48: 1,16-1,87). Οι θάνατοι από πνευμονικές παθήσεις βρίσκονταν εδώ σε πρώτο πλάνο (λόγος κινδύνου 3,63: 1,92-6,87).

Σε σύγκριση με τους ασθενείς με καρδιακή προσβολή από την άλλη ομάδα ελέγχου, ο κίνδυνος θανάτου ήταν 24% χαμηλότερος στους ασθενείς με Takotsubo. Ο Dawson προσδιόρισε μια αναλογία κινδύνου 0,76 (0,62-0,94). Η διαφορά οφειλόταν κυρίως στο χαμηλότερο ποσοστό καρδιαγγειακής νόσου, το οποίο οδήγησε σε 39% λιγότερους θανάτους (λόγος κινδύνου 0,61- 0,44-0,84). Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές στις μη καρδιαγγειακές αιτίες θανάτου (λόγος κινδύνου 0,92; 0,69-1,23).

Παρόλο που οι γιατροί είχαν αποκλείσει τη στεφανιαία νόσο κατά τη διάρκεια του καρδιακού καθετηριασμού, συνταγογράφησαν την ίδια φαρμακευτική αγωγή με τους ασθενείς με καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Οι αναστολείς ΜΕΑ/σαρτάνες (80,7 % έναντι 78,4 %) και οι β-αναστολείς (76,6 % έναντι 70,5 %) συνταγογραφήθηκαν ακόμη συχνότερα. Ωστόσο, οι αντιαιμοπεταλιακοί παράγοντες (71,3 %), οι στατίνες (68,4 %) και τα διουρητικά (43,7 %) χρησιμοποιήθηκαν επίσης σχετικά συχνά.

Αυτό πιθανώς οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν επί του παρόντος δεσμευτικές διεθνείς κατευθυντήριες γραμμές, πόσο μάλλον τυχαιοποιημένες μελέτες που να έχουν διερευνήσει τα οφέλη των φαρμάκων.

Μια επιδημιολογική μελέτη δεν μπορεί να υποκαταστήσει κάτι τέτοιο. Από τα φάρμακα που αναφέρθηκαν, μόνο οι αναστολείς του ΜΕΑ/σαρτάνες συσχετίστηκαν με μειωμένο κίνδυνο θανάτου. Οι ασθενείς που λάμβαναν διουρητικά, ψυχοτρόπα φάρμακα ή αντιφλεγμονώδη φάρμακα/στεροειδή είχαν ακόμη σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν ως αποτέλεσμα.

Τα διουρητικά μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία της καρδιακής ανεπάρκειας. Το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας σε αυτή τη νόσο θα εξηγούσε εύλογα τη συσχέτιση μεταξύ της χρήσης διουρητικών και του κινδύνου θανάτου. Η χρήση διουρητικών συσχετίστηκε επίσης με αυξημένο κίνδυνο θανάτου στην ομάδα ελέγχου των ασθενών με καρδιακή προσβολή.

Οι άλλοι παράγοντες που συνιστώνται από τις κατευθυντήριες οδηγίες για τη θεραπεία του εμφράγματος του μυοκαρδίου συσχετίστηκαν με την αναμενόμενη σημαντική μείωση του κινδύνου θανάτου στην ομάδα αυτή.

Πηγές:
Journal of the American College of Cardiology

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Καρκίνος στο πάγκρεας: Πειραματική θεραπεία πέτυχε τον κύριο στόχο σε δοκιμή τελικού σταδίου
Ο Ηλίας Μόσιαλος επίτιμος διδάκτορας στην Ιατρική του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
Τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν χαλαρώνουμε