Η ποσότητα προσπάθειας που καταβάλλει ένας άντρας μεγαλύτερης ηλικίας για να αντιμετωπίσει στρεσογόνες καταστάσεις έχει τη μεγαλύτερη επίπτωση στον κίνδυνο θνησιμότητας-πάνω από το πόσο στρεσογόνο είναι το γεγονός ή η στρατηγική αντιμετώπιση που επιλέχτηκε, αναφέρει νεα έρευνα

Ερευνητές του Boston University και του Avedisian School of Medicine συνέκριναν τα αυτοαξιολογήσεις στρες και αντιμετώπισης 743 αντρών με θανάτους και διαπίστωσαν ότι η συνολική προσπάθεια αντιμετώπισης συνδεόταν με 14% υψηλότεο κίνδυνο θνησιμότητα από όλα τα αιτια.

Το εύρημα της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο The Journals of Gerontology, ήταν ανεξάρτητο από το πόσο στρεσογόνο ήταν το πρόβλημα, δημογραφικά στοιχεία και καταστάσεις υγείας.

Η μέση ηλικία των αντρών στην έρευνα ήταν 68,4 ετων, κυρίως με πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το 87% ήταν παντρεμένοι. Σε 16 χρόνιο και 8 μήνες παρακολούθησης, 473 ή 64%, από τους άντρες πέθαναν. Οι συμμετέχοντες που αξιολογήθηκαν ότι έκαναν τη μικρότερη προσπάθεια για να αντιμετωπίσουν το στρες ήταν μεγαλύτερης  ηλικίας από αυτούς με μέση και υψηλή προσπάθεια και είχαν λιγότερα χρόνια προβλήματα υγείας

Οι περισσότερες στρατηγικές αντιμετώπισης συνδέονταν λίγο ώς μετρίως θετικά και χρησιμοποιούνταν πιο συχνά στρατηγικές προσαρμογής για την αντιμετώπιση έναντι δυσλειτουργικών αποκρίσεων όπως η αποφυγή.

Από αυτές μόνο η κοινωνική αντιμετώπιση συνδεόταν σημαντικά με κίνδυνο θνησιμότητας, με 15% υψηλότερο κίνδυνο θανάτου από όλα τα αίτια.

Παρατηρήθηκε σχέση μεταξύ υψηλότερου στρες για τα προβλήματα και μεγαλύτερης προσπάθειας για την αντιμετώπιση.

Η έρευνα έδειξε ότι η συνολική προσπάθεια αντιμετώπισης μπορεί να είναι δείκτης μακροζωίας σε ηλικιωμένους άντρες.

Το πόσο αποκρίθηκαν οι ηλικιωμένοι στους στρεσογόνους παράγοντες είχε μεγαλύτερη σημασία για την επιβίωση από αυτό που έκαναν.

Υπάρχουσες έρευνες έχουν συνδέσει το στρες με υψηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας.

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωπο αποκτούν τεράστια ικανότητα και πείρα στην αντιμετώπιση στρεσογόνων στη ζωή τους έτσι ώστε όταν φτάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία να φτάνουν να χρησιμοποιούν λιγότερες στρατηγικές αντιμετώπισης για να πετύχουν τα ιδια αποτελέσματα με νεότερους ενήλικες που έχουν να κοπιάσουν περισσότερο για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.

Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι αν ένας ηλικιωμένος ξεφεύγει από το μοτίβο χρησιμοποιώντας πολλή ενέργεια για την αντιμετώπιση των στρεσογόνων παραγόντων μπορεί ενδεχομένως αυτό να είναι σημάδι ότι κοπιάζει και δεν έχει αυτό που χρειάζεται για να ρυθμίσει το πρόβλημα.

Πηγές:
The Journals of Gerontology,

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Πώς φροντίζω κάθε τύπο  δέρματος
Καρδιακή προσβολή: Οι β-αναστολείς συνδέονται με κατάθλιψη στη μετεγχειρητική φροντίδα
Δράμα: Κανένα ενδιαφέρον για 5 θέσεις παθολόγων, παρά το επίδομα άγονου