Η πρόσφατη πρόοδος στη μελέτη της νόσου του Πάρκινσον (ΝΠ) έχει αναδείξει τον καθοριστικό ρόλο των βήτα - ταλαντώσεων στο δίκτυο βασικών γαγγλίων-θαλάμου-φλοιού στη διαμόρφωση των κινητικών συμπτωμάτων.

Αυτές οι βήτα - ταλαντώσεις, που εκδηλώνονται κυρίως ως παροδικές εκρήξεις, έχουν κεντρικό ρόλο στην παθοφυσιολογία των κινητικών συμπτωμάτων της νόσου, ιδίως της βραδυκινησίας.

Η κεντρική υπόθεση μελέτης και έρευνας που αναφέρεται στο "Oxford Academy" και στην υποκατηγορία για τον εγκέφαλο, είναι ότι η αυξημένη διάρκεια των διαλείψεων στο φλοιό, σε συνδυασμό με την κίνηση, διαταράσσει την τυπική ροή των νευρικών πληροφοριών, οδηγώντας σε παρατηρήσιμες αλλαγές στην κινητική συμπεριφορά στην νόσο του Πάρκινσον.

Για να διερευνηθεί αυτή η υπόθεση, χρησιμοποιήθηκε μια ολοκληρωτική προσέγγιση, αναλύοντας την αλληλεπίδραση μεταξύ της δυναμικής του εγκεφάλου από στιγμή σε στιγμή και της κίνησής του, καθώς και τη διαμόρφωση αυτών των σχέσεων από τη θεραπευτική βαθιά εγκεφαλική διέγερση (D.B.S).

H εγκεφαλική διέγερση, ή όπως είναι γνωστή διεθνώς υπό τον όρο D.B.S (Deep Brain Stimulation), αποτελεί μία συνδυασμένη νευροχειρουργική και νευροφυσιολογική μέθοδο θεραπευτικής διέγερσης, των εν τω βάθει ανατομικά εντοπισμένων εγκεφαλικών πυρήνων (βασικά γάγγλια), με την στερεοτακτική χειρουργική εμφύτευση ηλεκτροδίων υπό νευροφυσιολογικό έλεγχο.

Η μέθοδος εφαρμόζεται σε ασθενείς με νευρολογικά νοσήματα όπως: Η νόσος του Πάρκινσον, ιδιοπαθής τρόμος, στον τρόμο ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας, στη δυστονία και σε ασθενείς με δυσκινησίες, ενώ, ήδη έχει ξεκινήσει η εφαρμογή σε ασθενείς με ψυχιατρικά νοσήματα, όπως η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, η επιληψία και ο χρόνιος πόνος.

Kαταγράφηκαν λοιπόν στην παραπάνω έρευνα και την μελέτη, δυναμικά τοπικού πεδίου από τις κινητικές περιοχές του χεριού (M1) και του προκινητικού φλοιού (PM), καθώς και από τον εσωτερικό Globus Pallidus (GPi) σε 26 ασθενείς με Πάρκινσον που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση εμφύτευσης DBS.

Οι συμμετέχοντες εκτέλεσαν ταχείες εναλλασσόμενες κινήσεις του χεριού σε μπλοκ των 30 δευτερολέπτων, τόσο με όσο και χωρίς θεραπευτική παλίνδρομη διέγερση.

Από πλευράς συμπεριφοράς, η ανάλυση αποκάλυψε βραδυκινησία, με το εύρος του κύκλου της κίνησης του χεριού να αυξάνεται γραμμικά με την πάροδο του χρόνου κατά τη διάρκεια των μπλοκ D.B.S-OFF.

Το κρίσιμο είναι ότι υπήρχε συσχέτιση από στιγμή σε στιγμή μεταξύ της διάρκειας της χαμηλής β-έκρηξης M1 και του πλάτους του κύκλου κίνησης, μια σχέση που διαλύθηκε με τη θεραπευτική D.B.S.

Περαιτέρω αναλύσεις υποδεικνύουν ότι η υψηλή δραστηριότητα - γάμμα συσχετίζεται με ενισχυμένη κινητική απόδοση με D.B.S-ON. Ανεξάρτητα από τη φύση της σύζευξης, η διαμόρφωση της δραστηριότητας των φλοιωδών εκρήξεων από την D.B.S φάνηκε να ενισχύει το πληροφοριακό περιεχόμενο των εγκεφαλικών σημάτων σχετικά με τις στιγμιαίες αλλαγές της κίνησης.

Τα ευρήματα υπογραμμίζουν ότι η βαθιά εγκεφαλική διέγερση αναδιαμορφώνει σημαντικά την αλληλεπίδραση μεταξύ της κινητικής συμπεριφοράς και των νευρωνικών σημάτων στη νόσο του Πάρκινσον, όχι μόνο διαμορφώνοντας συγκεκριμένες ζώνες αλλά και επεκτείνοντας την ικανότητα του συστήματος να επεξεργάζεται και να αναμεταδίδει πληροφορίες για τον κινητικό έλεγχο.

Αυτές οι γνώσεις ρίχνουν φως στους πιθανούς δικτυακούς μηχανισμούς που διέπουν τις θεραπευτικές επιδράσεις της DBS, υποδηλώνοντας μια βαθιά επίδραση τόσο στους νευρικούς όσο και στους κινητικούς τομείς.

Πηγές:
Oxford Academy

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Κίρρωση ήπατος: Όσα πρέπει να γνωρίζετε
Γιατί υπάρχει τόσο στρες στις γιορτές
Δωμάτιο Snoezelen - Μία καινοτόμος θεραπευτική παρέμβαση για ασθενείς με άνοια