Με απόλυτη επιτυχία πραγματοποιήθηκε πολύ σπάνια επέμβαση για την αποκατάσταση ισχίου σε μια 45χρονη γυναίκα που πάσχει από αμφοτερόπλευρο συγγενές εξάρθρημα του ισχίου, από τον αναπληρωτή καθηγητή Ορθοπαιδικής Χειρουργικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης - Γ΄ Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική του Νοσοκομείου «ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ» Θεσσαλονίκης κ. Ελευθέριο Τσιρίδη.

Η ασθενής απέκτησε για πρώτη φορά ένα λειτουργικό ισχίο και έτσι για πρώτη φορά είναι σε θέση να περπατά ισορροπημένα και να έχει ένα πλήρες εύρος κίνησης. Στο επόμενο τρίμηνο θα υποβληθεί στην αποκατάσταση και του έτερου ισχίου.

Η διεθνής εμπειρία στην αποκατάσταση αυτών των ασθενών είναι περιορισμένη, οι σχετικές δημοσιεύσεις είναι λίγες και αφορούν πολύ μικρό αριθμό περιστατικών.

Όπως μας εξηγεί ο κ. Τσιρίδης, η νόσος του δυσπλαστικού ισχίου στον ανεπτυγμένο κόσμο τείνει να εξαφανιστεί, διότι το screening που γίνεται με τον υπέρηχο και την κλινική εξέταση κατά τη γέννηση και τους πρώτους μήνες της ζωής μπορεί να αναδείξει τα ισχία που βρίσκονται εκτός της άρθρωσης ή κινδυνεύουν να εξαρθρωθούν και τα οποία σε αυτή τη φάση της ζωής είναι εύκολο να αναταχθούν από τους παιδορθοπαιδικούς και κατά συνέπεια να αναπτυχθούν σωστά.

Υπάρχει όμως ένας σημαντικός αριθμός ασθενών οι οποίοι, δυστυχώς, δεν απολαμβάνουν αυτής της προληπτικής θεραπείας, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται στην ενήλικη ζωή τους με αρθρίτιδα, συνεπεία της δυσπλασίας των ισχίων τους.

Ο διακεκριμένος Έλληνας καθηγητής Γεώργιος Χαρτοφυλακίδης αφιέρωσε την επιστημονική του δραστηριότητα στην ανάπτυξη των χειρουργικών τεχνικών και την ταξινόμηση αυτής της νόσου και κατέταξε τα εξαρθρωμένα ισχία σε μια ειδική κατηγορία: σε αυτή των ειδικών εξαθρημάτων. Είναι δηλαδή η περίπτωση όπου όχι μόνο το μηριαίο είναι εκτός της κοτύλης αλλά απέχει αρκετά από αυτή, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δημιουργεί ψευτοκοτύλη στο ανώνυμο οστό της λεκάνης, αρκετά εκατοστά πιο πάνω από την οροφή της ανατομικής κοτύλης.

Η χειρουργική αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών είναι εξαιρετικά δύσκολη και απαιτεί τρεις ιδιαίτερους χειρισμούς:

1. Την επαναδημιουργία της κοτύλης στην ανατομική της θέση
2. Την ενσφήνωση του στειλεού της αρθροπλαστικής στο εγγύς μηριαίο, το οποίο είναι παραμορφωμένο και
3. Την αποφυγή επιμήκυνσης του σκέλους η οποία μπορεί να έχει ως συνέπεια την καταστροφή του ισχιακού νεύρου και των μηριαίων αγγείων.

«Μια από τις σύγχρονες μεθόδους αποκατάστασης αφορά τη βράχυνση του μηριαίου οστού κατά 3-4 εκατοστά, την υποτροχαντήρια περιοχή, στροφή του εγγύς μηριαίου ώστε να αποκατασταθεί η ανατομική λειτουργία των απαγωγών μυών και φυσικά ανακατασκευή της κοτύλης με οστεομεταμόσχευση της μηριαίας κεφαλής στη θέση της ψευδούς κοτύλης.

Η συγκεκριμένη τεχνική της υποτροχαντήριας οστεοτομίας και της οστεομεταμόσχευσης εφαρμόζεται σε λίγα κέντρα διεθνώς. Υπάρχουν αναφορές από το Χάρβαρντ και από το Mayo Clinic», καταλήγει ο κ. Τσιρίδης.

Η εμπειρία του Έλληνα χειρουργού έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό JBJS 2011, όπου παρουσιάστηκαν άλλα 15 παρόμοια τέτοια περιστατικά, τα οποία χειρουργήθηκαν επιτυχώς με τη συγκεκριμένη χειρουργική τεχνική.

 

 

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Περιεμμηνόπαυση: Ερωτήσεις που πρέπει να κάνετε στον γυναικολόγο σας
ECDC: Σημαντική αύξηση κρουσμάτων συγκυτιακού ιού - Ποιους απειλεί ο RSV
Διοικητές νοσοκομείων: Παράδοξα και αντιφάσεις ενός διαγωνισμού