Πρόσφατα χρειάστηκε να κάνει ένα μικρό ταξίδι για να βρει προσβάσιμο Αστυνομικό Τμήμα και εκεί άκουσε εμβρόντητος τον αστυνομικό να τον ρωτάει "πού είναι το δεξί σου χέρι;", επειδή στη φωτογραφία της ταυτότητάς του -που είχε εκδοθεί πριν από το ατύχημα- ήταν αρτιμελής.

Δεκάδες φορές έχει δει αυτοκίνητο να του κλείνει την πρόσβαση σε ράμπα και έχει ακούσει τον οδηγό να του ζητά να περιμένει μέσα στο δρόμο, πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο, λέγοντας "δύο λεπτά θα κάνω, να πάρω έναν καφέ".

Έχει προσκληθεί ως κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση αυτοδιοικητικού φορέα με θέμα την προσβασιμότητα, αλλά δύο μέρες πριν την ομιλία ενημερώθηκε ότι ο χώρος που επέλεξαν δεν είναι προσβάσιμος, με την παράκληση να μην το δημοσιοποιήσει και εκτεθούν.

Δήμαρχος του ζήτησε selfie όταν διαπίστωσε πως έχει 78.000 followers στα κοινωνικά δίκτυα και μετά του πρότεινε να σκηνοθετήσει μια πιο «αυθόρμητη» φωτογραφία, όπου θα κάνουν πως συζητούν καθώς προχωρούν μαζί, για να δείξει στους δημότες του ότι νοιάζεται.

Είναι ορισμένες από τις εξωπραγματικές συμπεριφορές που έχει συναντήσει ο Δημήτρης Αντωνίου στα 18 χρόνια που βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Κάποιες απ’ αυτές τις διακωμωδεί και τις παρουσιάζει στην θεατρική του παράσταση "Στα καλά του καθισμένου", επιλέγοντας το χιούμορ ως έναν από τους τρόπους ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. "Γιατί όσοι χαμογελάνε στα εύκολα, είναι χαρούμενοι. Όσοι όμως χαμογελούν στα δύσκολα, είναι δάσκαλοι", όπως συνηθίζει να λέει.

Ο ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ΑμεΑ και την οδική ασφάλεια, μιλά στο iatronet.gr με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Περιγράφει βιώματα και περιπέτειες στις μετακινήσεις του στην πόλη και έξω απ΄ αυτή, στηλιτεύει συμπεριφορές πολιτών, επαγγελματιών και πολιτικών, και στέλνει ηχηρό μήνυμα ορατότητας και συμπερίληψης.

"C’est la vie"

Ήταν 14 Οκτωβρίου του 2006, όταν ο 16χρονος τότε μαθητής βρισκόταν έξω από το σχολείο του, το 7ο Λύκειο Καλαμαριάς και είδε ένα αυτοκίνητο να ξεφεύγει στη στροφή, να κάνει σβούρες, να ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο και να παρασέρνει τον ίδιο και δύο ακόμη μαθητές. Ο Δημήτρης έχασε το χέρι του και έπειτα από μια μακριά περιπέτεια με απανωτά βαριά χειρουργεία καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο.

"C’est la vie" ("Έτσι είναι η ζωή"), είπε γιατρός σε εξειδικευμένο κέντρο της Σουηδίας, όπου είχε μεταφερθεί για μια επέμβαση, ανακοινώνοντας με αυτή τη φράση στον ίδιο και στους γονείς του ότι δεν θα περπατούσε ξανά. "Δεν ήξερα τι σημαίνει και ρώτησα. Είδα τους γονείς μου να κλαίνε, προσπάθησαν να το λειάνουν, αλλά το έπιασα", θυμάται, προσθέτοντας: "δεν είχα χρόνο να στεναχωρηθώ, ούτε χρόνο για να σκεφτώ το μέλλον με την αναπηρία. Είχα τόσα προβλήματα υγείας που κάθε μέρα έπρεπε να κυνηγάω την επόμενη".

Όταν σταθεροποιήθηκε η κατάστασή του, ο Δημήτρης προσέγγισε τη νέα πραγματικότητα με πείσμα και δημιουργική ορμή. Σπούδασε στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα Οικονομικά του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, με τη διατριβή του να επικεντρώνεται στα τροχαία ατυχήματα, εξέδωσε πέντε βιβλία, με το ένα να τιτλοφορείται "Έτσι είναι η Ζωή" και βγήκε μπροστά με δημόσιες δράσεις ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και διεκδίκησης.

Θέμα νοοτροπίας

Πρόσφατα ο Δημήτρης Αντωνίου ζήτησε από τα άτομα που τον ακολουθούν στα social media να ψηφίσουν ανάμεσα σε πέντε ακραίες συμπεριφορές που έχει συναντήσει σε αυτή τη διαδρομή. Πιο ακραία ίσως ήταν αυτή που ακολούθησε λίγες μέρες μετά, σε Αστυνομικό Τμήμα έξω από τη Θεσσαλονίκη, όπου πήγε, λόγω προσβασιμότητας, για να εκδώσει διαβατήριο. "Εγώ δεν ήθελα να εστιάσω στο πρόσωπο, αλλά στη νοοτροπία και στην διαδικασία", διευκρινίζει, όταν αναφέρεται στον σάλο που προκάλεσε η δημοσιοποίηση του διαλόγου του με τον αστυνομικό. "Ήταν λίγο άκομψη η ερώτηση ‘πού είναι το δεξί σου χέρι’, αλλά θέλω να δω και τη διαδικασία. Μου ζήτησε να του φέρω έγγραφο γιατρού που να επιβεβαιώνει τον ακρωτηριασμό". Ο Δημήτρης αποκαλύπτει πως μετά τις αντιδράσεις του τηλεφώνησαν από την αστυνομία, του ζήτησαν περαιτέρω πληροφορίες και τον ενημέρωσαν πως θα γίνει εσωτερική διαδικασία διερεύνησης, ενώ η περίφημη βεβαίωση στάλθηκε ηλεκτρονικά.

Στο ίδιο πνεύμα, τον ενοχλεί βαθιά το ότι αυτός που του κλείνει τη ράμπα (όπου αυτή υπάρχει) "νομίζει πως δικαιούται αυτόν τον χρόνο που με κάνει να περιμένω μέχρι να πάρει καφέ", όπως λέει.

Ο ίδιος έχει δει πάνω από 30 φορές πολίτες να αφήνουν ένα κέρμα στο πόδι του, πιστεύοντας πως επαιτεί καθώς περιμένει έξω από σούπερ μάρκετ, ενώ συχνά του προτείνεται να καθίσει σε εξωτερικό χώρο μη προσβάσιμων καταστημάτων εστίασης, με ένα «μανιτάρι» δίπλα του και μια κουβέρτα για να μην κρυώνει.

Ως προς το πώς αντιμετωπίζει παρόμοια περιστατικά, δίνει ο ίδιος την απάντηση στην ανάρτηση με το γκάλοπ: «Όταν σας συμβούν μια φορά, θα νευριάσετε. Όταν σας συμβαίνουν καθημερινά ή θα αρχίσετε να γελάτε ή θα τρελαθείτε. Μαντέψτε τι διάλεξα…», λέει, εξηγώντας πώς γεννήθηκε η παράσταση "Στα καλά του καθισμένου", με τον stand up comedian Μιχάλη Σαρόπουλο.

Εννιά στις δέκα διαδρομές, μέσα στο δρόμο

Ο Δημήτρης Αντωνίου θεωρεί την απουσία ράμπας ως τον ορισμό της διάκρισης. "Δεν μπορεί να προσκαλείς τον πεζό να περάσει σε μια διάβαση, αλλά να μην υπάρχει και η ράμπα", λέει, και σημειώνει πως εξαιτίας της απουσίας ραμπών οι εννέα στις δέκα μετακινήσεις του γίνονται μέσα στο δρόμο, κολλητά σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Πολύ στενάχωρη για τον ίδιο είναι και η κατάσταση στα καταστήματα, τόσο εστίασης όσο και εμπορικά, παρόλο που η προσβασιμότητα αποτελεί προϋπόθεση για την αδειοδότησή τους, όπως λέει. "Στην Καλαμαριά όπου μένω, με ξέρουν όλοι από παιδί. Με χαιρετούν καταστηματάρχες στο δρόμο ‘γεια σου Δημητράρα μου, ήρωά μου, ωραία τους τα λές’, και τους απαντάω ‘ωραία τα λέω, αλλά τόσα χρόνια έρχομαι εδώ και δεν βάζεις μια ράμπα να μπαίνω να κάνουμε παρέα’", περιγράφει.

Σε ό,τι αφορά τα μέσα μεταφοράς, με εξαίρεση το ολοκαίνουργιο μετρό Θεσσαλονίκης που εξασφαλίζει πρόσβαση στους σταθμούς με ανελκυστήρα, η κατάσταση χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ελλιπής. "Το 30% των αστικών λεωφορείων δεν έχουν ράμπα. Στα ΚΤΕΛ δεν υπάρχει πρόβλεψη, παρόλο που επένδυσαν σε καινούργια λεωφορεία. Στο τρένο έχουν μια χειροκίνητη ράμπα με τροχαλία στους σταθμούς, αλλά αν σταματήσει κάπου η αμαξοστοιχία δεν μπορείς να βγεις. Τα πλοία σύντομων διαδρομών είναι μη προσβάσιμα και ο κόσμος μένει στο γκαράζ".

Παγκόσμια Ημέρα

Σε μεγάλη εκδήλωση, πριν από κάποια χρόνια, για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, όπου ήταν ο κύριος ομιλητής με προσκεκλημένους τους μαθητές τριών σχολείων, ο Δημήτρης βίωσε μια ακόμη διδακτική εμπειρία: "Υπήρχαν μπροστά δύο σειρές πολιτικοί και άλλοι επίσημοι, οι οποίοι έκαναν κανένα δίωρο για να απευθύνουν ο καθένας τον χαιρετισμό του. Όταν όμως ξεκίνησε η εκδήλωση και ήρθε η ώρα να μιλήσω, οι δύο σειρές είχαν αδειάσει. Λέω στα παιδιά ‘βλέπετε; Αυτοί είμαστε. Μόνο για το φαίνεσθαι’", θυμάται και καταλήγει: "Στην αρχή δεν ήθελα να στεναχωρώ κανέναν, αλλά πλέον δεν τους κάνω τη χάρη: πρώτον δεν πάω σε εκδήλωση που δεν είναι όλα προσβάσιμα και δεύτερον όταν θα πάω, θα έχω παρακαλέσει από πριν να μην φύγει κανένας πολιτικός αν δεν τελειώσει".

Ειδήσεις υγείας σήμερα
1.100.000 άτομα έχουν κάνει το αντιγριπικό εμβόλιο - Ο μεγαλύτερος φόβος
O Ά. Γεωργιάδης συμμετείχε στο Συμβούλιο Υπουργών Υγείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Περιφέρεια Θεσσαλίας: Αναβαθμίζει τον υγειονομικό χάρτη της περιοχής