Έξω από την κεντρική Αίθουσα Τελετών και μπροστά στο κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ, 57 άδειες καρέκλες καλούν όσους θέλουν να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα των Τεμπών να καθίσουν σε αυτές, ώστε να μην αδειάσουν ποτέ, σύμφωνα με το κάλεσμα των διοργανωτών της σχετικής performance

Την ίδια ώρα στον εσωτερικό χώρο, στο ισόγειο του κτιρίου διοίκησης, το «Σημείο 0» προσελκύει βλέμματα και ώτα. Ένας σωρός από προσωπικά αντικείμενα επιβατών –λάπτοπ, backpacks, κινητά τηλέφωνα, ρούχα, παπούτσια, ακουστικά, είδη περιποίησης, τάπερ με φαγητό της μαμάς- γίνονται ένα με μηχανές, δοχεία καυσίμων και άλλα αντικείμενα, σε μια άμορφη μάζα που ισορροπεί πάνω σε γραμμές τρένου. Η εικαστική εγκατάσταση συνοδεύεται από ηχητικό που συνδυάζει ανακοινώσεις για τις συντεταγμένες της τραγωδίας με λέξεις και έννοιες όπως μπάζωμα, σύμβαση 717, θυσία, θάνατος.

Δίπλα στην εγκατάσταση η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας εκθέτει μια συλλογή από φωτογραφίες που αποτυπώνουν δραματικές σκηνές από τον τόπο της τραγωδίας και από τα νοσοκομεία όπου διακομίστηκαν οι τραυματίες, σε μια έκθεση που τιτλοφορείται «11:21 μ.μ.».

Υπό τον γενικό τίτλο «Τέμπη 2025 – Δεν Ξεχνάμε», σύλλογοι φοιτητών, διδασκόντων και εργαζομένων του ΑΠΘ διοργανώνουν μια σειρά εκδηλώσεων με αφορμή την συμπλήρωση δύο ετών από την σιδηροδρομική τραγωδία. Η πανεπιστημιακή κοινότητα της Θεσσαλονίκης θυμάται και τιμά τα 57 θύματα, μεταξύ των οποίων 16 φοιτητές και φοιτήτριες.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με ψυχολογικό εργαστήρι από το Συμβουλευτικό Κέντρο Στήριξης Παιδιών και Οικογενειών στο Πένθος Θεσσαλονίκης «Μέριμνα», με θέμα «Απώλειες και πένθος στις σύγχρονες κοινωνίες». Η ψυχολόγος, διευθύντρια του Κέντρου, Ντίνα Τσελεπή μίλησε για τις ορατές και συμβολικές απώλειες που εγείρουν ένα συλλογικό θρήνο, αλλά και για την τραυματική εμπειρία ανθρώπων που επέζησαν με ελαφρά ή σοβαρά σωματικά τραύματα.

Φοιτητές και φοιτήτριες που παρακολούθησαν το εργαστήρι κλήθηκαν να γράψουν ό,τι ήθελαν σε ένα χαρτί που απλώθηκε στο πάτωμα της Αίθουσας Τελετών, με τα μηνύματά τους να συγκινούν: «Ακούγεται η κραυγή μας εκεί πάνω;» διερωτήθηκε κάποιος. «Θα γίνουμε το οξυγόνο που σας στέρησαν», σημείωσε ένας δεύτερος, «Ζεις μέσα μου και δεν υπάρχει μέρα που να σε ξέχασα» έγραψε μια φοιτήτρια».

Μητέρα θύματος: Η ζωή πάνω από το κόστος

Η κ. Δέσποινα Γκανίδου, μητέρα του αδικοχαμένου φοιτητή Γιώργου Παπάζογλου, συγκίνησε το ακροατήριο μιλώντας για τον γιο της, που σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ και είχε στόχο να ακολουθήσει μεταπτυχιακές σπουδές και εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στον τομέα της σωματιδιακής φυσικής. «Ηθελε να ασχοληθεί με την έρευνα και να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα όπως ο πατέρας του, Λυσίμαχος Παπάζογλου, καθηγητής στο Τμήμα Κτηνιατρικής του ΑΠΘ», είπε και μίλησε για τη μοιραία στιγμή που έκοψε το νήμα της ζωής του: Επιστρέφοντας με την κοπέλα του από τριήμερο ταξίδι στην Αθήνα, πήγε από το 3ο βαγόνι όπου καθόταν στο κυλικείο για να πάρει ένα μπουκάλι νερό. Η μοιραία σύγκρουση τον βρήκε στο κυλικείο. Καθολική σύνθλιψη και απανθράκωση.

Αφού εξιστόρησε μια σειρά γεγονότων, ελλείψεων και ανεπαρκειών του συστήματος σιδηροδρομικών μεταφορών, καθώς και προσβλητικών δηλώσεων κυβερνητικών παραγόντων, κατέληξε: «Δύο χρόνια μετά ζητάμε πλήρη διαλεύκανση όλων των πτυχών του εγκλήματος από τις δικαστικές αρχές και απόδοση ευθυνών σε όλους τους υπεύθυνους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, χωρίς την απαράδεκτη κάλυψη της υπουργικής ασυλίας για τα πολιτικά πρόσωπα. Για να μην επαναληφθεί το έγκλημα των Τεμπών, για να υπάρχει ασφάλεια στα Μέσα Μεταφοράς. Για να μετράει η ζωή περισσότερο από το κόστος».

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Αναβλήθηκε η επίσκεψη Μητσοτάκη στο υπουργείο Υγείας
Η σχέση ηλικίας και αφυδάτωσης
Πώς μπορεί να επηρεάσει τον άνθρωπο η αλλαγή της ώρας την άνοιξη