Το πρόσωπο της Δήμητρας Καπετάνιου, ενός από τα 57 θύματα των Τεμπών, κοσμεί εδώ και λίγες μέρες έναν από τους τοίχους του 3ου Γυμνασίου Καλαμαριάς, του σχολείου όπου φοίτησε η αδικοχαμένη φοιτήτρια. Απέναντι από το σχολείο βρίσκεται το πατρικό της σπίτι.

Ο εικαστικός Γιώργος Κόφτης, δημιουργός του μνημείου με τα καρφιά στο σημείο της τραγωδίας, επανήλθε με ένα γκράφιτι στη μνήμη της 25χρονης, η οποία βρέθηκε στο μοιραίο τρένο στις 28 Φεβρουαρίου 2023, επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη από το Βόλο, όπου σπούδαζε ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Αριστερά από το πρόσωπο της Δήμητρας, ο καλλιτέχνης πρόσθεσε κάποιους στίχους από το τραγούδι που συνέθεσε ο Φοίβος Δεληβοριάς για την πρόσφατη συναυλία μνήμης στο Καλλιμάρμαρο: «Μάτια του παιδιού μου Που δεν θα φιλήσω Δεν υπάρχει τρόπος πια Να σταματήσω», ενώ δεξιά έχει γραφτεί η φράση «Μη με ξεχάσεις, όσο με θυμάσαι είμαι εδώ. Τέμπη 28 Φεβρουαρίου 2023».

Σε κείμενο – μήνυμα που συνοδεύει την σχετική ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα, ο Γιώργος Κόφτης αναφέρει μεταξύ άλλων πως στόχος του είναι η στήριξη των γονέων και των οικείων των θυμάτων, στο πλαίσιο μιας ενεργής κοινωνίας που στηρίζει και μοιράζεται τον πόνο. Επίσης, κάνει αναφορά στη γνωριμία του με τους γονείς της Δήμητρας και στην λεπτότητα της μητέρας της, η οποία διατύπωσε ανησυχία μήπως η τοιχογραφία φέρει κάποια δυσκολία στους μαθητές του σχολείου.

Αναλυτικά η ανάρτηση:

«Μνήμη Δήμητρας Καπετάνιου. Ενός από τα 57 θύματα των Τεμπών.

Όχι, όχι δεν θέλω να χρησιμοποιήσω καμία τέτοια λέξη. Καμία λέξη που μας πληγώνει, καμία λέξη που θέλει να μας κάνει κακό. Η ψυχή μας μόνο φτάνει να θυμάται και το κάνει. Είναι τέτοιο το κρίμα που δεν θέλει λόγια. Μόνο που και που να φέρουμε πίσω, έστω και για λίγο τα τόσα παιδιά που χάθηκαν τυχαία.

Απλά επειδή έτυχε να ζουν σε μια χώρα που αντί να τα φροντίζει τα σκότωσε. Μοναδική μας προτεραιότητα είναι να είμαστε δίπλα στους γονείς και στους οικείους. Να γίνουμε ενεργή κοινωνία. Κοινότητα. Να μην τους αφήνουμε λεπτό, κάθε μέρα που περνάει να αναλογιζόμαστε τον πόνο τους και να τον μοιραζόμαστε μαζί τους. Να τους ελαφρύνουμε λίγο απτό φαρμάκι που τόσο απλόχερα η κραταιά τάξη τους κέρασε. Αυτούς που με τόση λεπτότητα αντέχουνε και ζουν παρέα με την απώλεια. Αυτούς που εντελώς τυχαία δεν είμαστε εμείς.

Εγώ. Εσύ. Αυτούς που κλήθηκαν να δείχνουν δύναμη για να περνά η κάθε μέρα. Αυτούς που δεν άκουσαν ένα συγγνώμη. Να είμαστε στο πλάι τους. Ελλάδα είσαι σε ένα εκκρεμές με δύο άκρα. Στο ένα ακρο η λεπτότητα της μαμά της αδικοχαμένης Δήμητρας που ανησυχεί μην η εικόνα του χαμένου της παιδιού (μοναχοκόρη) φέρνει δυσκολία στα παιδιά του σχολείου (Ευγένεια!), όπου έγινε η τοιχογραφία, και από την άλλη πλευρά του εκκρεμούς, η άρχουσα τάξη που δεν είχε το στοιχειώδες ανδρείο φρόνημα να πει συγγνώμη.

Συγγνώμη για το χάλι που προκάλεσε, να πει ένα "έφταιξα". Που όχι μόνο δεν αναλαμβάνει ευθύνη (που με τόση μανία κάθε 4 χρόνια ζητά να αναλάβει) αλλά επιθυμεί να βγει και αλώβητη. Ελλάδα είσαι εκεί ανάμεσα. Ανάμεσα στην λεπτότητα και την ξεφτίλα, ανάμεσα στην ευγένεια και την αναίδεια. Ελλάδα κάθε μέρα επιλέγεις με ποιον τρόπο στέκεσαι.

Είχα την απίστευτη τύχη να γνωρίσω τους γονείς της Δήμητρας, τον Κλεάνθη και την Χριστίνα όπου τους ευχαριστώ για την τιμή που μου έκαναν και ιδίως που χάρηκαν με το αποτέλεσμα. Εύχομαι ο Θεός να τους δίνει δύναμη, υπομονή και κουράγιο».

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Ερευνητές του UCLA ανακάλυψαν πρωτεΐνη που συμβάλλει στην αποκατάσταση βλάβης στην καρδιά
Καφές με καφεΐνη vs ντεκαφεϊνέ: Τι να επιλέξω;
Τι βοηθά καλύτερα τη μείωση της κόπωσης στην πολλαπλή σκλήρυνση [μελέτη]